Νεότερα για τον διαβήτη τύπου Ι

 Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Χρόνια τώρα ερευνητές προσπαθούν να μετατρέψουν στο εργαστήριο αρχέγονα πολυδύναμα κύτταρα σε ένα είδος κυττάρων κατ’ επιλογή. Να δημιουργήσουν δηλαδή στο εργαστήριο το είδος κυττάρων που δεν λειτουργεί σε κάποιο οργανισμό και τον οδηγεί σε νόσο, όπως π.χ. ο διαβήτης τύπου Ι, κατάσταση κατά την οποία δεν λειτουργούν τα β-κύτταρα του παγκρέατος που παράγουν την ινσουλίνη, με αποτέλεσμα να μην ρυθμίζεται το σάκχαρο του οργανισμού.

Στον οργανισμό δηλαδή των διαβητικών, τα δικά τους αρχέγονα πολυδύναμα κύτταρα δεν μετατρέπονται σε κύτταρα παγκρεατικά που παράγουν ινσουλίνη, όπως θα έπρεπε. Το ερώτημα είναι γιατί;

Σε σχετικά πρόσφατη έρευνα του 2020 διάβασα πως ερευνητές επιδρώντας στο εργαστήριο σε αρχέγονα πολυδύναμα κύτταρα ποντικιών κατόρθωσαν να δημιουργήσουν β- κύτταρα παγκρέατος, τα οποία δίνοντάς τα στη συνέχεια σε ποντίκια που τα είχαν καταστήσει διαβητικά βελτίωσαν κατά πολύ τη ρύθμιση του σακχάρου τους και τα αποτελέσματα διήρκεσαν περισσότερο από ένα χρόνο… Παρόμοιες έρευνες είχαν γίνει και παλαιότερα και σας είχα ενημερώσει γι αυτές εδώ.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακές οι προσπάθειες των επιστημόνων να διορθώσουν βλάβες του οργανισμού που δημιουργούν νοσήματα. Όμως  η δική μου άποψη είναι πως οι έρευνες θα έπρεπε να κατευθύνονται προς την ανεύρεση της ρίζας του κακού και όχι προς λύσεις που καθιστούν τον ασθενή αντικείμενο πειραμάτων των διαφόρων φαρμακευτικών εταιρειών.

Αφού δηλαδή τα αρχέγονα πολυδύναμα κύτταρα υπάρχουν μέσα σε όλους τους οργανισμούς, το σωστό δεν είναι να αποδειχθεί επιτέλους τι είναι αυτό που κάνει αυτά τα κύτταρα μέσα σε κάποιους οργανισμούς να μην εκτελούν τη σωστή τους εργασία; Προφανώς η απάντηση βρίσκεται στις συνθήκες που δημιουργούνται από τα διάφορα στρες της ζωής μέσα σε κάθε οργανισμό. Αλλά αυτό μάλλον διαφέρει από οργανισμό σε οργανισμό και δεν είναι εύκολο να ερευνηθεί ούτε και να καταλήξει σε κάποιο γενικό συμπέρασμα, ίσως… 

Αξίζει όμως πιστεύω να γίνουν πολλές έρευνες προς αυτή τη  κατεύθυνση. Το ερώτημα είναι βέβαια "ποιος θα πληρώσει γι αυτές αν το αποτέλεσμα δεν οδηγεί στη δημιουργία κάποιου νέου φαρμάκου"…

Προσωπικά βρίσκομαι διαδικτυακά κοντά (συμβουλευτικά) σε κάποιον ινσουλινοεξαρτώμενο διαβητικό ο οποίος προσπαθεί μέσω της σωστής διαχείρισης του στρες να απαλλαγεί από την ινσουλίνη. ΄Μετά από κάποιους μήνες έχει καταφέρει να μειώσει στο ελάχιστο τις δόσεις ινσουλίνης που χρειάζεται καθημερινά, όχι όμως να την σταματήσει ακόμη. Περιμένω με πολύ ενδιαφέρον το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας. Γιατί όπως πολλές φορές σας έχω πει, η σωστή διαχείριση του στρες εξαρτάται κυρίως από τη συναισθηματική μας νοημοσύνη, στην οποία δύσκολα εκπαιδεύεται κάποιος λόγω των αντιλήψεων και πεποιθήσεων με τις οποίες είναι γεμάτο το υποσυνείδητό μας από την παιδική μας ηλικία. Θέλει πολλή δουλειά ο εαυτός μας για να απαλλαγεί από όλα όσα παιδεύουν την υλική του φύση και να ζήσει ελεύθερος και υγιής. 

Με αγάπη