Αυτοσχεδιάζουμε...

Γεια σας φίλες και φίλοι

Έχω την τύχη να ζω σε μία μαγευτική περιοχή. Σε βουνό, γεμάτο κυπαρίσσια, πεύκα και ελιές, που δρόμοι στις πλαγιές του κατηφορίζουν μέχρι κάτω τη θάλασσα.

Στη καθημερινή απογευματινή μου βόλτα σ’ αυτούς τους δρόμους, σε ώρες που συνήθως είναι άδειοι, αισθάνομαι πάντα ένα δέος... Έναν περίεργο θαυμασμό για το τοπίο μέσ’ το οποίο κινούμαι, τις μυρωδιές που ερεθίζουν τα ρουθούνια μου, τους ήχους που αντιλαμβάνονται τ’ αυτιά  μου. Έναν θαυμασμό,  που φτάνει κάποιες φορές μέχρι την πραγματική συγκίνηση, που φέρνει δάκρυα στα μάτια.

Νιώθω πως είμαι είδος εκλεκτό σε σχέση με τους υπόλοιπους ζωντανούς οργανισμούς ετούτου του πλανήτη. Γιατί οι δικές μου αισθήσεις,
σε αντίθεση με εκείνους, μου έχουν δώσει την δυνατότητα να φτιάξω επάνω του ένα εκπληκτικό σκηνικό, γεμάτο χρώματα, ήχους και μυρωδιές, έναν πραγματικό παράδεισο, για να παίξω μέσα του τον ρόλο μου σε τούτη τη ζωή.

Πριν χρόνια ερευνητές βάζοντας ηλεκτρόδια στα οπτικά νεύρα βατράχων και δείχνοντας σε αυτούς χιλιάδες αντικείμενα παρατήρησαν πως στα μικρά αυτά ζώα, τα οπτικά τους νεύρα μετέφεραν για επεξεργασία στον εγκέφαλό τους μόνον 4 είδη ερεθισμάτων. Τα ζώα μπορούσαν να δουν μόνον αν κάτι ήταν φωτεινό ή σκιερό, μεγάλο ή μικρό, κινούμενο ή μη, κοντά στα μάτια τους ή μακριά από αυτά…

Τα μάτια του βατράχου δηλαδή, βλέπουν μόνον ότι χρειάζεται το ζώο αυτό για να επιβιώσει… Αποφεύγει και κρύβεται από τις μεγάλες σκιές γιατί μπορεί να είναι εχθροί, και βγάζει τη γλώσσα του να πιάσει τις μικρές σκιές που κινούνται κοντά στα μάτια του, για τροφή του…

Μετά από αυτή τη διαπίστωση οι επιστήμονες μελέτησαν τις αισθήσεις και άλλων ζώων και κατέληξαν στο συμπέρασμα πως όσο πιο ψηλά στην εξέλιξη βρίσκεται ένα ζώο τόσο περισσότερο πολύπλοκες είναι οι αισθήσεις του και τόσο πιο μεγάλη ποικιλία σε σχέδια και χρώματα, μυρωδιές κ.λπ υπάρχει στο σκηνικό της ζωής του.

Είμαστε λοιπόν εμείς οι άνθρωποι το εκλεκτό είδος ανάμεσα στους ηθοποιούς κάθε είδους και μεγέθους,  που παίζουν στο έργο που εκτυλίσσεται πάνω σε τούτον τον πλανήτη. Μόνον εμείς έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε ένα μαγικό σκηνικό για ετούτη την παράσταση που κανείς δεν γνωρίζει πότε άρχισε και πότε θα τελειώσει. Και μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, στήνουμε ο καθένας μας το δικό του μικρότερο σκηνικό και παίζουμε τον ρόλο μας. 

Μόνον που ο ρόλος αυτός δεν είναι ανεξάρτητος από τον ρόλο όλων των άλλων ζωντανών οργανισμών της γης, όπως οι περισσότεροι νομίζουν. Το έργο που παίζεται σ΄ αυτό το υπέροχο (για εμάς τους ανθρώπους) σκηνικό είναι ένα. Δεν μας έχει, όμως, δοθεί το κείμενο του έργου… Ερχόμαστε εδώ για να αυτοσχεδιάσουμε… 

Αν κάτι στον ρόλο μας δεν πάει καλά, το μόνο που μπορώ να φανταστώ πως συμβαίνει είναι, ότι ο ρόλος που παίζουμε ή ο τρόπος με τον οποίο τον παίζουμε, δεν ταιριάζει στο γενικό έργο.

Και έτσι όπως το έργο αυτό δεν το γνωρίζουμε κι ούτε θα το γνωρίσουμε ποτέ, το μόνο που μας μένει είναι, να βάλουμε κάθε φορά τα δυνατά μας, να βρούμε πώς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον ρόλο μας, ώστε να γίνεται αυτός όλο και πιο εύκολος και ωραίος, έχοντας ταιριάξει  περισσότερο  στο γενικό έργο… Με τις δοκιμές αυτές, γινόμαστε όλο και καλύτεροι ηθοποιοί, η φαντασία μας ερεθίζεται,  οι ικανότητές μας αυξάνουν, η ζωή μας γίνεται όλο και πιο εύκολη και το είδος μας εξελίσσεται…

Τι κι αν δεν γνωρίζουμε το έργο; Κάνουμε ένα μαγικό ταξίδι, παίζοντας ένα εκπληκτικό παιχνίδι… Συμφωνείτε;