Παιδική κακοποίηση και νοσήματα ενήλικης ζωής

Γεια σας φίλες και φίλοι

Πολλές φορές έχω αναφερθεί σε άρθρα μου για τις επιπτώσεις που έχει η παιδική μας ηλικία στην μετέπειτα ζωή μας. Σας έχω πως  όλοι μας, άλλος λίγο και άλλος πολύ, είμαστε «κακοποιημένα παιδιά». Ακόμη και αν δεν έχουμε υποστεί πραγματική κακοποίηση από τρίτους, οι ίδιοι οι γονείς μας, παιδεύουν την παιδική ψυχή μας τις περισσότερες φορές με συμπεριφορές τους, δίχως να το γνωρίζουν, αφού κανείς δεν τους έχει διδάξει πώς να συμπεριφέρονται στα παιδιά τους για να μην τα τραυματίζουν ψυχικά.

Δεν νομίζω πως υπάρχει ενήλικας που να μην κουβαλάει στο βάθος της ύπαρξής του κάποιο τραύμα
της παιδικής του ηλικίας. Και ξέρετε, αυτό το τραύμα, καθορίζει στη συνέχεια την πορεία της ζωής μας, γιατί αυτό διαμορφώνει τις απόψεις μας για το τι είναι σημαντικό και τι όχι, πράγμα που επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας.

Ο εγκέφαλός μας, όπως σας έχω εξηγήσει στα βιβλία μου, σε βίντεο και σε αναρτήσεις μου, επιτρέπει την είσοδο σε αυτόν από το περιβάλλον μέσω των αισθήσεών μας, μόνον αγνώστων ερεθισμάτων, ερεθισμάτων που έχουν σχέση με τον ένστικτο της αυτοσυντήρησης (φόβοι) και με το τι θεωρούμε εμείς σημαντικό. 

Ο λόγος είναι γιατί οι δυνατότητες επεξεργασίας ερεθισμάτων από τον εγκέφαλο είναι πεπερασμένες. Δεν μπορεί αυτός να επεξεργαστεί περισσότερα από 2000 σήματα το δευτερόλεπτο. Επιτρέπει, λοιπόν, την είσοδο σε αυτόν, μερικών μόνον από τα τρισεκατομμύρια σήματα που φτάνουν στις αισθήσεις μας συνεχώς, και με αυτά δημιουργεί την πραγματικότητά μας και οδηγεί τη ζωή μας.

Τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε όλη αυτή τη λειτουργία. Οι βάσεις για φόβους διάφορους και οι απόψεις για το τι είναι σημαντικό για εμάς στη ζωή, μπαίνουν από τις συμπεριφορές που έχουμε αντιμετωπίσει σε αυτή την τρυφερή ηλικία και καταχωρούνται στη μνήμη που δεν γνωρίζουμε ακόμη πού ακριβώς είναι αυτή αποθηκευμένη, όπως σας έχω εξηγήσει στο τελευταίο βιβλίο μου (Η επιστήμη οδηγεί στην αγάπη, εκδ. Λοράνδου). Από εκεί, τελείως ασυνείδητα, αυτές οι μνήμες οδηγούν τα βήματα της ζωής μας και την διαμορφώνουν.

Εκτός όμως από αυτό, οι κακοποιήσεις στην παιδική ηλικία, λόγω της διέγερσης της αντίδρασης του στρες, οδηγούν και σε νοσήματα στην ενήλικη ζωή, αφού κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί να μάθει στα παιδιά στα σχολεία εγκαίρως, όπως θα έπρεπε, τη σωστή διαχείριση του στρες, ώστε να μην υποστούν αργότερα στη ζωή τους τα αρνητικά αποτελέσματα αυτής της αντίδρασης στην υγεία τους.

Έρευνες έχουν δείξει, πως τα παιδιά που υπέστησαν κάποια κακοποίηση στη τρυφερή τους ηλικία έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν διαβήτη, υπέρταση και φλεγμονώδεις καταστάσεις, ενώ ταυτόχρονα έχουν ψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης κατά την αντίδραση του στρες.

Ωστόσο δεν είχε κανείς μελετήσει τέτοια παιδιά μέχρι την ενήλικη ζωή τους, πράγμα που έκαναν κάποιοι επιστήμονες σε πρόσφατη έρευνα, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό  Journal of the American Heart Association. Στη δημοσίευσή τους αυτή οι ερευνητές δηλώνουν πως διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον εμφανίζουν μεγαλύτερη συχνότητα καρδιαγγειακών νοσημάτων (καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια)  και αυξημένη θνησιμότητα κατά την μέση ηλικία της ζωής τους…

Μήπως πλησιάζει η ώρα, που το μάθημα της σωστής διαχείρισης του στρες θα μπει στα σχολεία, όπως επί πολλά χρόνια συστήνω, μέσα από τα άρθρα και τα βιβλία μου; Εύχομαι να γίνει αυτό όσο το δυνατόν συντομότερα, για το καλό της υγείας όλων. Αν και πολύ φοβάμαι πως οικονομικά συμφέροντα (φαρμακευτικών εταιρειών κ.λπ) θα καθυστερήσουν  όσο περισσότερο μπορούν κάτι τέτοιο...

Με αγάπη