Περί υπομονής...

Γεια σας φίλες και φίλοι

Για την υπομονή αποφάσισα σήμερα να πω μερικά λόγια. Ο ρόλος της στη ζωή μας μεγάλος τόσο για την μείωση της αντίδρασης του στρες όσο και για την εκπαίδευσή μας την πνευματική. Γι αυτό αξίζει, πιστεύω, να ασχοληθεί κάποιος με αυτήν.

Είχα πριν κάποια χρόνια διαβάσει ότι ο Αμερικανός διορατικός ¨Εντγκαρ Κέυση, είχε πει πως ο άνθρωπος μπορεί να αξιολογήσει τις εμπειρίες του στον υλικό κόσμο περιγράφοντας κατάλληλα τρεις συγκεκριμένες καταμετρήσεις. Αυτές οι μετρήσεις είναι ο χρόνος, ο χώρος και υπομονή!

Σε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα δηλαδή,

ο χρόνος είναι σαν τα σχέδια ενός κτιρίου, ο χώρος είναι σαν το πραγματοποιημένο κτίριο και η υπομονή σχετίζεται με τον σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε το κτίριο…

Όλοι κάνουμε σκέψεις και όνειρα, δημιουργούμε κάποιο έργο, και περιμένουμε ένα αποτέλεσμα. Έτσι φτιάχνεται, κομμάτι-κομμάτι, αυτό που λέμε «ζωή μας». Για να δημιουργηθεί όμως κάτι, να υλοποιηθεί δηλαδή, είναι πάρα πολλοί αυτοί που συμμετέχουν, παρ’ ότι δεν είναι εύκολο να το αντιληφθούμε αυτό. Και επειδή το κάθε τι συνδέεται με πάρα πολλούς άλλους, τις δικές τους σκέψεις, όνειρα και δημιουργίες, είναι αδύνατον για το φτωχό μυαλό μας να αντιληφθεί όλες αυτές τις διασυνδέσεις…Χρειαζόμαστε λοιπόν την υπομονή, για να μπορούμε με καθαρό μυαλό να αντιληφθούμε τον πραγματικό σκοπό που κρύβεται μέσα στο κάθε τι που η σκέψη μας δημιουργεί.

Οι αντιδράσεις μας, αν δεν έχουμε κατάλληλα ασκηθεί, προέρχονται κυρίως από τα όσα κρύβουμε στο ασυνείδητο μέρος του νου μας. Η ταχύτητα με την οποία αντιδρά ο ασυνείδητος νους είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο γρήγορη από αυτή του συνειδητού νου. Αν λοιπόν στο ασυνείδητο μέρος του νου μας είναι καταγεγραμμένες πεποιθήσεις  (από την παιδική ηλικία) που δεν μπορούν να στηρίξουν τα τωρινά μας σχέδια και όνειρα, χρειάζεται πολλή υπομονή και προσπάθεια για να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι αυτό που σαμποτάρει τη ζωή μας. Δεν μας φταίνε οι άλλοι ή οι συνθήκες, όπως συνήθως πιστεύουν οι περισσότεροι. Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι σαμποτέρ του εαυτού μας, αλλά δεν το γνωρίζουμε…

Δεν πιστεύω, προσωπικά, στην τύχη. Θεωρώ πως η ζωή είναι ένα σχολείο και πως οι ταλαιπωρίες μας είναι η εκπαίδευσή μας. Πολλοί δεν συμφωνούν, το γνωρίζω. Όμως, αυτή η άποψη έχει βοηθήσει πολύ τη δική μου ζωή, γι αυτό και την προτείνω προς σκέψη. Θεωρώντας πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο,  και πως η λογική μου είναι πολύ φτωχή για να κατανοήσει αυτόν τον λόγο τις περισσότερες φορές, χρησιμοποιώ την υπομονή σαν σανίδα σωτηρίας για την αποφυγή του στρες…Είμαι βέβαιη πως σε λίγο καιρό ο λόγος της κάθε ταλαιπωρίας μου θα μου φανερωθεί και θα με έχει οδηγήσει ένα βήμα πιο κοντά στην πνευματικότητα, κι αυτό με οπλίζει με υπομονή. Ούτε μία φορά δεν έχω πέσει έξω…

Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις εμπειρίες και τις απόψεις σας

Με αγάπη