Ο Διάβολος και ο Χριστός...

Η θρησκεία μας έχει προσωποποιήσει τον φόβο με τον Διάβολο και την αγάπη με τον Χριστό. Έχει βάλει τα δύο αυτά πρόσωπα σε συνεχή πόλεμο για την επικράτησή τους στην ανθρωπότητα πάνω στη γη. Έχει δίκιο άραγε;

Νομίζω πως ναι.  Ο φόβος (Διάβολος) είναι αναπόσπαστο κομμάτι της υλοποιημένης μας υπόστασης. Ο υλοποιημένος άνθρωπος, όπως κάθε υλοποιημένος οργανισμός, έχει την λανθασμένη άποψη που οι ατελείς του αισθήσεις δημιουργούν, ότι είναι αποκομμένος από το Όλο. Αυτή η άποψη οδηγεί στον φόβο και το ισχυρό ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Πολλοί έχουν πει και γράψει,  ότι η γη είναι το βασίλειο του Διαβόλου και, από αυτή την άποψη, έχουν δίκιο. Όχι γιατί υπάρχει πράγματι κάποιος άρχοντας κακός (Διάβολος) αυτού του κόσμου, αλλά γιατί ο άνθρωπος, παραμένοντας ακόμη δέσμιος της ψευδούς
πραγματικότητας που δημιουργούν οι πέντε αισθήσεις του, δεν έχει καταφέρει να αναγνωρίσει πως είναι και αυτός όπως κάθε δημιούργημα, που πέφτει στην αντίληψή του, αναπόσπαστο κομμάτι όλου του υλοποιημένου και μη σύμπαντος. Ένα, δηλαδή, με το Όλο. 

Η κατανόηση αυτής της ενότητας θα του καταργούσε τον φόβο και θα τον οδηγούσε στην αγάπη (Χριστός).  Όμως η θρησκεία την αγάπη, δυστυχώς, την έχει τοποθετήσει έξω και πάνω από τον άνθρωπο. Ζητάει από τον άνθρωπο να ταπεινωθεί προσκυνώντας έναν Θεό ανώτερο από αυτόν, που βρίσκεται έξω από αυτόν, προκειμένου να σωθεί.  Και έτσι, αντί να οδηγεί τον άνθρωπο στην αγάπη (Χριστό) τον βυθίζει ακόμη περισσότερο μέσα στον φόβο (Διάβολο). 

Είναι γεγονός πως τα λόγια Εκείνου στην διδασκαλία του οποίου πάνω  χτίστηκε η χριστιανοσύνη, άλλαξαν πολλές φορές από τα ιερατεία στις διάφορες συνόδους, προκειμένου να φέρουν στα μέτρα τους μια θρησκεία που και τον κόσμο θα βοηθούσε να στηριχθεί κάπου και την δική τους εξουσία θα εξασφάλιζε…

Έτσι, το σοβαρότατο νόημα της πάλης μεταξύ Διαβόλου και Χριστού, δεν γίνεται κατανοητό από τους περισσότερους. Όσο όμως η επιστήμη προχωράει, και η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος έχει και μία πνευματική φύση αποδεικνύεται από όλο και περισσότερους ερευνητές επιστήμονες, τόσο η ερμηνεία αυτής της πάλης που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στη γη αρχίζει να γίνεται κατανοητή.

Το σώμα μας, η υλοποιημένη μας φύση, κυβερνάται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης (φόβος = στρες ) που έχει την έδρα του στον εγκέφαλό μας, απ΄όπου και ξεκινάει η αντίδραση του στρες.  Και αυτό γίνεται κυρίως, όταν ο νους μας είναι εστιασμένος σε σκέψεις  και δεν βιώνει απλά την παρούσα στιγμή. Η καρδιά μας, όμως, μας δείχνει την σύνδεση με την πνευματική μας φύση όποτε αυτή λειτουργεί αρμονικά.  Συντονίζοντας και εναρμονίζοντας όλες τις ενέργειες που παράγονται στο σώμα μας όταν αισθάνεται την ένωση με το Όλο, μας οδηγεί  στην αγάπη.

Η «πάλη» των δύο αυτών οργάνων, εγκεφάλου - καρδιάς (Διάβολος – Χριστός) δεν οδηγεί πουθενά τον άνθρωπο. Μόνον η αρμονική τους συνεργασία μπορεί να τον βοηθήσει. 
Μειώνοντας τις συνεχείς σκέψεις, με αυτοσυγκέντρωση, προσευχή, διαλογισμό,  από την μια, και βοηθώντας την αύξηση των θετικών συναισθημάτων που νιώθουμε, με άσκηση στην συμπόνια, τη συγχώρεση και την ευγνωμοσύνη μπορούμε να πετύχουμε το θαύμα. 
Την ισορροπία, δηλαδή,  της υλοποιημένης και της πνευματικής μας υπόστασης, που οδηγεί σε καλή υγεία και όμορφη ζωή.

 Η υλική δυαδικότητα έτσι καταλύεται και Διάβολος και Χριστός γίνονται ΈΝΑ.

Με αγάπη