Ερασιτέχνης κηπουρός/Ανθόκηπος/Αν.-Φθιν. (17)

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

νάνα τριανταφυλλιά

Τα χρώματα στον κήπο αλλάζουν ταχύτατα αυτή την εποχή, όπως έχουμε ξαναπεί. Στον πίσω κήπο του σπιτιού, στη θέση που υπήρχε πριν μια άσπρη αναρριχόμενη ορτανσία τώρα ανθίζει μια ρολογιά. Τα απρογάλαζα περίεργα λουλούδια της γεμίζουν τον πίσω κήπο με το άρωμά τους.

Σας φωτογράφισα και δύο ακόμη τριανταφυλλιές μου. Μία νάνα ποικιλία που ανθίζει συνέχεια αυτόν τον καιρό με ροζ λουλούδια σε μπουκέτα, καθώς και μία εγγλέζικη ποικιλία που μοσχοβολάει πολύ διακριτικά, πλάι σε μια γαλάζια κληματίδα, σε ένα από τα  παρτέρια.
Οι περισσότερες όμως από τις κανονικές τριανταφυλλιές μου ανθίζουν τώρα πια σε πολύ αργότερο ρυθμό απ ότι τον προηγούμενο μήνα. Μία φίλη μου έχει τριανταφυλλιές ανθισμένες σχεδόν συνεχόμενα μέχρι το φθινόπωρο, και μπορεί να χαρίζει μπουκέτα από τριαντάφυλλα σε όποιους φίλους την καλούν, πράγμα που δεν συμβαίνει στον δικό μου κήπο. Δεν ξέρω τι φταίει, αλλά στα δικά μου παρτέρια, άλλα λουλούδια και χρώματα έχουν πάρει τώρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως βλέπετε. Θα σας τα δείξω σε περισσότερες φωτογραφίες στην επόμενη κουβέντα μας.

Στον λαχανόκηπο, οι ροδιές ανθισμένες δίνουν πολύ χρώμα με τα λουλούδια τους σε χρώμα έντονο κοραλί, ενώ οι ντομάτες και τα αγγουράκια άρχισαν επιτέλους να μεγαλώνουν, και μικρές φασολιές άρχισαν να σκαρφαλώνουν επάνω στα βοηθητικά τους καλάμια. Θα αργήσω βέβαια ακόμη να φάω ντοματοσαλάτα από τον κήπο, όμως αρκούμαι προς το παρόν στα μαρουλάκια, τη ρόκα, το σπανάκι και τα κρεμμυδάκια που υπάρχουν σε αφθονία.
Έκοψα και έφαγα και αρκετές αγριoαγκινάρες, αυτό τον καιρό. Ήταν νοστιμότατες. Πίσω τους βλέπετε τα αχλαδάκια που κρέμονται επάνω σε μια μικρή αχλαδιά. Είναι κοντούλες. Δεν ξέρω όμως πόσα από αυτά θα τρώγονται στο τέλος όταν ωριμάσουν, γιατί συνήθως, έτσι όπως αποφεύγω να τα ραντίσω με φάρμακα, άλλα τελικά σαπίζουν και άλλα τα μοιράζομαι με τα πουλιά που τα δαγκώνουν.

Είναι γεμάτος ο κήπος από πουλιά, ξέρετε. Πρώτα απ όλα επειδή υπάρχει το τρεχούμενο νερό στη λιμνούλα, όπου έρχονται και πίνουν και κάνουν και το μπάνιο τους. Εκτός όμως από αυτό, τους έχω κρεμάσει και ένα μικρό τρυπητό δοχείο που περιέχει βαμβάκι (άλλες φορές βάζω μέσα εκεί τις τρίχες που μαζεύω όταν χτενίζω το σκυλί μου) για να παίρνουν να φτιάχνουν τις φωλιές τους. Έτσι έχω συνεχώς μία όμορφη μουσική από κελαϊδίσματα στον κήπο που σταματάει μόνον σαν πέσει το σκοτάδι. Και τότε όμως πάλι, υπάρχει ο ήχος από το τρεχούμενο στη λιμνούλα νερό να συνοδεύει τις ονειροπολήσεις μου, όταν αυτές δεν διακόπτονται από  τις δυνατές φωνές κάποιων περαστικών ή τον εκκωφαντικό ήχο της εξάτμισης κάποιου νεαρού μοτοσικλετιστή, που δεν του έχει μάθει κανείς δυστυχώς πώς να διαχειρίζεται δημιουργικότερα την περίσσεια ενέργεια των νιάτων του.

Θα σας εκμυστηρευτώ κάτι εδώ, έστω και αν κινδυνεύω να θεωρηθώ από κάποιους τρελή ή φαιδρή. Είναι όμως πραγματικό γεγονός και αν θέλετε μπορείτε να το δοκιμάσετε και εσείς.
Παρά τα τόσα πουλιά λοιπόν που υπάρχουν εδώ και χρόνια στον κήπο, ποτέ δεν χρειάστηκε να καθαρίσω από τις κουτσουλιές τους τις πλάκες της αυλής που βρίσκονται ανάμεσα στα παρτέρια.

Πριν τρία χρόνια όμως, ένα πρωί βγαίνοντας έξω βλέπω το τραπέζι του κήπου που βρίσκεται κάτω από δύο μεγάλες πορτοκαλιές, τις καρέκλες και τις πλάκες γύρω τους, γεμάτα κουτσουλιές. Παραξενεύτηκα, καθάρισα και ξέχασα το θέμα. Τη άλλη όμως ημέρα, όπως και τις επόμενες, το τραπέζι γέμιζε πάντα κουτσουλιές, τα πουλιά οργίαζαν τραγουδώντας μέσα στα κλαδιά των δύο μεγάλων δέντρων και εγώ δεν ήξερα πια τι να κάνω. Ώσπου μου ήρθε μια ιδέα.
Αν τους μιλούσα; Αν τους έλεγα να πάνε στην τρίτη πορτοκαλιά που υπήρχε παραπέρα και να άφηναν ήσυχο το τραπέζι και τις καρέκλες μου; Θα με άκουγαν άραγε; Κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως θα με άκουγαν, αφού το πίστευα εγώ. Ήμουν βέβαιη πως μπορούσα να τους μεταδώσω ενεργειακά την πληροφορία μου και το δοκίμασα.
Βγήκα έξω και πολύ σοβαρά μάλωσα τα πουλιά που μου λέρωναν το τραπέζι και τους είπα να πάνε στην πιο πέρα πορτοκαλιά.  Μιλούσα πολύ σιγά, όπως καταλαβαίνετε, για να μη με περάσουν για τρελή οι περαστικοί…., αλλά και πολύ σοβαρά.

Το εγχείρημα δεν είχε αποτέλεσμα, αλλά εγώ δεν απογοητεύθηκα. Επί τρεις ημέρες, μιλούσα καθημερινά στα πουλιά και σε πολύ σοβαρό τόνο τους ζητούσα να φύγουν από τα δύο δέντρα που ήταν επάνω από το τραπέζι μου και να πάνε στην άλλη πορτοκαλιά που βρίσκεται παραπέρα.

Την τέταρτη ημέρα, είτε το πιστεύετε είτε όχι, τα πουλιά έπαψαν να κάθονται στα δέντρα επάνω από το τραπέζι μου και δεν ξαναέγινε από τότε ποτέ κάτι τέτοιο, παρ ότι βρίσκονται κατά οικογένειες μέσα στα δέντρα του κήπου. Σύμπτωση; Μπορεί. Πείτε το όπως θέλετε εσείς. Εγώ όμως είμαι πεπεισμένη πως είναι επικοινωνία. Ενεργειακή επικοινωνία μέσα σε αυτό το δίχως αρχή και τέλος  δίκτυο ενέργειας και πληροφορίας που λέγεται σύμπαν….

Με αγάπη