Ένα αληθινό παραμύθι...

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Εποχή της γλυτσίνιας! Στη Κέρκυρα την λένε «πασχαλιά» επειδή η άνθισή της συνδέεται με την εποχή του Πάσχα. Κοσμεί και τον δικό μου κήπο το φυτό. Το πώς, έγινε αυτό όμως, μοιάζει με παραμύθι, που όμως είναι πραγματικότητα. Δεν ξέρω πόσοι θα το πιστέψουν, αλλά εγώ θα σας το πω:

Όταν αγόρασα πριν 20 χρόνια το σπίτι αυτό που ζω, υπήρχε στο πίσω μέρος του μία μικρή αυλή στρωμένη με τσιμέντο που την χρησιμοποιούσε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης για γκαράζ. Η μικρή αυτή αυλή συνορεύει  με την αυλή ενός γείτονα από την οποία την χωρίζει μία μικρή πέτρινη μάντρα. Στον χώρο αυτόν προσθέσαμε εμείς μία μικρή αποθήκη που
χρησιμεύει σαν λεβητοστάσιο. Όταν ολοκληρώθηκε αυτή η κατασκευή, σκεφτόμουν πως θα ήταν πολύ όμορφο να υπήρχε σ’ αυτή την αυλή ένα μικρό παρτέρι με κάποια φυτά, για τα οποία έχω λατρεία. Και πιο πολύ σκεφτόμουν πως θα μου άρεσε να είχα φυτέψει εκεί μία γλυτσίνια η οποία θα δημιουργούσε έναν φυσικό φράχτη ανάμεσα στη δική μου αυλή και αυτή του γείτονα και θα πρόσθετε χρώμα και μυρωδιά και στις δύο αυλές. Όμως όλοι με συμβουλεύανε να μην χαλάσω το τσιμέντο που κρατούσε όλη αυτή την αυλή καθαρή, μια που από την άλλη μεριά του σπιτιού υπήρχε ένας μεγάλος κήπος. Και έτσι και εγώ αποφάσισα να μην ασχοληθώ περισσότερο με αυτή την αυλή…

Κάθε φορά που περνούσα από εκεί, όμως, δεν έπαυα να σκέφτομαι την εικόνα μιας γλυτσίνιας πάνω σε αυτή την μάντρα, με τα μωβ μυρωδάτα λουλούδια της να γεμίζουν τον χώρο με ομορφιά και αρώματα…

Κάποιους μήνες αργότερα, αφού είχα εγκατασταθεί στο καινούργιο μου αυτό σπίτι, καθώς σκούπιζα την πίσω του αυλή, είδα κοντά στην μάντρα να ξεπροβάλλει στο τσιμέντο ένα μικρό χορταράκι. Το τράβηξα και το έβγαλα, για να μην χαλάσει με τις ρίζες του το τσιμέντο, χωρίς να δώσω περισσότερο σημασία.  

Κάθε φορά που έπλενα την αυλή, όμως, το χορταράκι το έβρισκα ξανά στην ίδια θέση κοντά στην μάντρα. Το έβγαζα και πάλι, αλλά κάποια φορά αποφάσισα να το αφήσω να μεγαλώσει λίγο για να δω τι χόρτο ήταν αυτό με την τόση του επιμονή για ζωή…

Το μαντέψατε… έτσι; Ναι, ήταν μία γλυτσίνια! Μία γλυτσίνια φύτρωσε στο τσιμέντο της αυλής μου, εκεί ακριβώς που ονειρευόμουν εγώ πως θα ήθελα να την φυτέψω… Μέσα στο γκρίζο τσιμέντο! Και επέμενε να βγαίνει στο ίδιο μέρος, παρ΄ ότι εγώ την ξερίζωνα συχνά…

Καταλαβαίνετε την έκπληξή μου; Δεν ήξερε τι να πιστέψω, όταν είδα τα πρώτα κανονικά μεγάλα φύλλα και αναγνώρισα το φυτό… Πώς εμφανίστηκε στο τσιμέντο και μάλιστα στο σημείο που εγώ την φανταζόμουν;

Δεν είχα άλλη επιλογή. Είπα στη φύση ένα μεγάλο «ευχαριστώ», φώναξα έναν εργάτη και σκάψαμε κατά μήκος της μάντρας ένα στενό παρτέρι, μέσα στο οποίο μεγάλωσε και φούντωσε η όμορφη επισκέπτριά μου παρέα με κάποια ακόμη φυτά που πρόσθεσα, για να την συντροφεύουν… Στολίζει από τότε, 20 χρόνια τώρα, με τη μυρωδάτη παρουσία της την πίσω αυλή του σπιτιού μου.

Σύμπτωση; Θαύμα; Υλοποίηση σκέψης;

Άσχετα με το όνομα που θα του δώσει ο καθένας, δεν παύει να είναι μία αληθινή ιστορία, μία από τις πολλές παρόμοιες που έχω ζήσει στη ζωή μου.

Με αγάπη