Στρες και αντικοινωνική συμπεριφορά

Οι ορμόνες της αντίδρασης του στρες και ιδιαίτερα οι φλεγμονώδεις ουσίες που παράγονται σε αυτή την αντίδραση, αποδιοργανώνουν την λειτουργία του ανοσοποιητικού όταν διαρκούν περισσότερο απ΄όσο αντέχει ένας οργανισμός. Αυτό έχει πλέον γίνει αποδεκτό από την ιατρική κοινότητα και γνωρίζουμε τώρα πως νοσήματα όπως τα αυτοάνοσα και ο καρκίνος, είναι αποτέλεσμα αυτής της αποδιοργάνωσης της λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος.

Συγχρόνως, λόγω της υπερκατανάλωσης αντιβιοτικών, οι επιστήμονες προειδοποιούν, πως ανθεκτικά στα αντιβιοτικά βακτήρια θα σκοτώνουν περισσότερους από τον καρκίνο ασθενείς μέχρι το 2050!

Με βάση αυτές τις γνώσεις, κάθε λογικός άνθρωπος κατανοεί, πως θα έπρεπε, επομένως, το πρώτο θεραπευτικό βήμα να είναι η εκπαίδευση των ασθενών στην

Σάκχαρο αίματος και μικρόβια του εντέρου

Για τα μικρόβια του εντέρου μας, και τη μεγάλη σημασία που έχει η ποικιλία του πληθυσμού τους για την υγεία μας, σας έχω μιλήσει πολλές φορές. Υπάρχει και σχετικό βίντεο που έχω ανεβάσει παλαιότερα στο youtube.

Πρόσφατη έρευνα έδειξε πως αυτή η ποικιλία μπορεί να χρησιμεύσει και σαν δείκτης της αύξησης του σακχάρου που διάφορες τροφές δημιουργούν στον οργανισμό, πολύ καλύτερος από την μέτρηση των θερμίδων και των υδατανθράκων στην τροφή.

Από την αναλογία των διαφόρων ειδών μικροβίων που ζουν στο έντερό μας

Είναι η ασθένεια τρόπος απόκτησης δύναμης;

Είναι η ασθένεια ένας τρόπος απόκτησης δύναμης; Μιας δύναμης που δεν είναι ικανό το άτομο να αισθανθεί όσο είναι υγιές;

Η δημοσιογράφος με μάστερ στην Θεολογία Caroline Myss, συγγραφέας πολλών βιβλίων και διαισθητική θεραπεύτρια, ισχυρίζεται πως η πιο πάνω άποψη ευθύνεται για τη δυσκολία θεραπείας διαφόρων ασθενειών. Φοβάται, ενδόμυχα, ο ασθενής πως αν γίνει καλά, θα χάσει κάποια από τα προνόμια που του χαρίζει η ασθένειά του. Όπως το ενδιαφέρον της οικογένειας και των φίλων, ή την αίσθηση πως η ζωή του οφείλει γιατί τον αδίκησε  κ.λπ

Άβυσσος, πραγματικά, η ψυχή μας… Με την γέννησή μας σε τούτη τη γη κουβαλάμε μέσα μας, στα γονίδιά μας, όλες τις μνήμες των προγόνων μας. Τα δικά τους προβλήματα

Κους-κους κουνουπιδιού με σπανάκι και ψάρι

Γεια σας φίλες και φίλοι. Ένα πολύ νόστιμο και εύκολο φαγητό έκανα χθες και σκέφτηκα να σας το δείξω. Γίνεται πολύ γρήγορα και είναι πολύ ελαφρύ και υγιεινό. Δοκιμάστε το

Μπορείτε βέβαια εσείς να χρησιμοποιήσετε όποιο ψάρι σας αρέσει. 

ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΟΥ

Κους κους κουνουπιδιού με σπανάκι και ψάρι (2 μερίδες)

1 μέτριο κουνουπίδι

Κους-κους κουνουπιδιού με σπανάκι και ψάρι

2 σκ. σκόρδο

4 κ.σ. λάδι

1 κ.γ. βούτυρο

Λίγο σπανάκι

1 μεγάλη φέτα ψάρι «γλαύκος» κατεψυγμένο

1 κ.σ. κουρκουμάς

1 λεμόνι (χυμός και ξύσμα)

Αλάτι, πιπέρι

Κόβουμε το κουνουπίδι σε μπουκετάκια και το πλένουμε. Το κόβουμε στη συνέχεια στο μούλτι  (γίνεται σαν κους -κους) και το σωτάρουμε στο λάδι και το βούτυρο μαζί με το σκόρδο ψιλοκομμένο, μέχρι να αλλάξει το χρώμα του (να ροδίσει ελαφρά). Του προσθέτουμε αλάτι, πιπέρι και το σπανάκι πλυμένο και κομμένο σε χοντρά κομμάτια και τα γυρίζουμε για λίγο ακόμη όλα μαζί στο λάδι μέχρι να μαραθεί και το σπανάκι. Βάζουμε το καπάκι στη κατσαρόλα και σβήνουμε τη φωτιά.

Συγχρόνως, σε τηγάνι, βάζουμε μία κουταλιά λάδι και τον κουρκουμά και ψήνουμε το ψάρι που έχουμε αφήσει να αποψυχθεί, γυρίζοντάς το μερικές φορές. Μόλις το ψάρι ψηθεί, το σβήνουμε με το λεμόνι, το κόβουμε σε μικρά κομμάτια και το ρίχνουμε στο μίγμα του κουνουπιδιού, μαζί με τον ζωμό του και το ξύσμα λεμονιού. Ανακατεύουμε και σερβίρουμε.

Καλή σας όρεξη

Πόσο «ψυχιατρική» είναι η ψυχιατρική επιστήμη;

Πόσο "ψυχιατρική" είναι η ψυχιατρική επιστήμη;

Νομίζω πως όλα τα νοσήματα είναι ψυχικά. Από εκεί ξεκινούν όλα και καταλήγουν να εμφανίζονται σαν βλάβες οργάνων του σώματος. 
Θεωρώ πως τα λεγόμενα «ψυχικά» νοσήματα δεν είναι τίποτ΄ άλλο από βλάβες της λειτουργίας του εγκεφάλου. Δηλαδή, νευρολογικά νοσήματα.
Ο εγκέφαλος είναι ένα από τα όργανα του υλικού μας σώματος. Δεν είναι αυτό που λέμε ψυχή. Τα νοσήματα που εμφανίζονται, λοιπόν, σαν βλάβες δικές του, δεν θα έπρεπε να ονομάζονται

Ας μιλήσουμε για την ενσυναίσθηση

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Ένα σχόλιο σε γνωστό δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης έγινε αφορμή για την συγγραφή αυτού του σημερινού άρθρου. Πόσο άραγε ασχολούμαστε όλες και όλοι με την ενσυναίσθηση; Πόσο μπορούμε να «μπούμε στα παπούτσια» του άλλου και να νιώσουμε το πρόβλημα που την ή τον βασανίζει; Όχι να τον λυπηθούμε, αλλά να τον κατανοήσουμε και να αισθανθούμε τα συναισθήματα που εκείνη ή εκείνος βιώνει.

Πόσο μας αφορά, αλήθεια, το πρόβλημα ενός άλλου;

Μας αφορά, γιατί είμαστε όλοι κυτταράκια ενός οργανισμού που λέγεται ανθρωπότητα και όσο πιο πολλά κύτταρα ενός οργανισμού λειτουργούν προβληματικά, τόσο περισσότερο ολόκληρος ο οργανισμός υποφέρει…

Πόσοι το καταλαβαίνουν, όμως, αυτό;

Στον εγκέφαλό μας υπάρχουν τα λεγόμενα «κύτταρα καθρέφτες» με τα οποία