Θυμάμαι πόσο αγώνα έκανα πριν από αρκετά χρόνια να πείσω τον
δεκάχρονο τότε γιο μου να ζητήσει συγγνώμη για κάτι που είχε κάνει και που
ήξερε πως δεν ήταν σωστό… Κατάφερε να προφέρει την …τρομερή γι αυτόν λέξη την
επόμενη ημέρα…
Το ίδιο συνέβη και με την έφηβη εγγονή μου, πρόσφατα. Αυτήν,
όμως, στάθηκε αδύνατον μέχρι τέλους να την πείσω… Επέμενε να πιστεύει πως το
δίκιο ήταν με το μέρος της. Αναγκάστηκα, λοιπόν, να ζητήσω εγώ «συγγνώμη» για
το πρόβλημα που δημιουργήθηκε επειδή οι
απόψεις μας για κάποιο θέμα ήταν πολύ διαφορετικές. Αμφιβάλλω όμως, αν, λόγω της
νευρικής κατάστασης της εφηβείας, κατάλαβε το νόημα αυτής της συγγνώμης…
Πόσο παρεξηγημένη είναι η γλώσσα μας… Πόσο λάθος την χειριζόμαστε…
Κι όμως, είναι μια γλώσσα που περιέχει όλο το νόημα κάθε λέξης στην ετυμολογία της.
Αρκεί να το προσέξουμε και να το αντιληφθούμε.
Λέγοντας σε κάποιον «συγγνώμη» δεν σημαίνει πως δεχόμαστε ότι
η άποψή μας