Πόσο "ψυχικές" είναι οι ψυχικές ασθένειες;

 Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Αρκετά χρόνια τώρα που μελετάω το στρες και την επίδρασή του στην υγεία και τη ζωή, με απασχολούσε και με απασχολεί μία σκέψη: πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν "ψυχικά νοσήματα"; Με απασχολούσε και με απασχολεί πολύ το θέμα της ψυχιατρικής και ο τρόπος αντιμετώπισης αυτών των ασθενών. 

Γιατί θεωρώ πως οι ασθένειες αφορούν το υλικό μας σώμα. Αυτό είναι φθαρτό και ευάλωτο στο στρες. Ο εγκέφαλος (ως βιολογικό κομπιούτερ) μπορεί να πάσχει, και να μην έχει την κατάλληλη επαφή με την ψυχή (πνεύμα, ανώτερο εαυτό ή όπως αλλιώς θέλει να την ονομάσει καθένας). Το πνεύμα όμως, ως άυλο, δεν δικαιολογείται να πάσχει...

Πίστευα, δηλαδή, πως το πρόβλημα των ψυχικά ασθενών είναι, όπως όλων των ασθενών γενικά, μία βλάβη οργάνου (του εγκεφάλου στην προκειμένη περίπτωση) λόγω έντονης αντίδρασης στρες. Άλλωστε μέσα στις επιδράσεις του στρες στον εγκέφαλο, αναφέρονται στη βιβλιογραφία και τα ψυχικά νοσήματα... Όσο κι αν φαίνεται αυτό σε κάποιους απίθανο, μία φωνή μέσα μου με επιμονή έλεγε και λέει πως είναι αλήθεια... Και πρόσφατα, μιλώντας με μία "ψυχικά ασθενή" φίλη που μου είχε ζητήσει να τη βοηθήσω πριν κάποια χρόνια, οι υποθέσεις μου αυτές άρχισαν να μου φαίνονται πολύ αληθινές! 

Είναι αυτή η νεαρή γυναίκα, η δεύτερη ασθενής με "ψυχικό πρόβλημα" που έχω αντιμετωπίσει. 

Η πρώτη, μία νέα γυναίκα με προβλήματα από την παιδική ηλικία (δύσκολη σχέση με τη διαζευγμένη μητέρα κ.λπ.) η οποία βρισκόταν σε φαρμακευτική αγωγή από ψυχιάτρους για πολλά χρόνια, κατάφερε κοντά μου να βελτιωθεί σημαντικά, να μειώσει και να σταματήσει σταδιακά τα φάρμακα που έπαιρνε και να δει θεραπευμένο και τον υποθυρεοειδισμό που παρουσίαζε από καιρό... 

Ωστόσο όταν βρέθηκε σε κατάσταση που αντιλαμβανόταν πια καθαρά τι της είχε συμβεί, όταν μπόρεσε να "σταθεί στα πόδια της", όπως λέμε, αποφάσισε πως δεν με χρειαζόταν πια, γιατί είχε αντιρρήσεις πολλές σε πράγματα που της έλεγα πως έπρεπε να συνεχίσει να κάνει... Και, δυστυχώς, κάτι που της έλεγα συνέχεια στη διάρκεια της θεραπείας της, αποδείχτηκε αληθινό. Της είχα πει πως όταν θα συνέλθει και θα αρχίσει να βλέπει τα πράγματα πιο καθαρά, τότε είναι που θα αντιμετωπίσει τη δυσκολότερη φάση στη θεραπεία της. Γιατί τότε θα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τα προβλήματα που της είχαν δημιουργήσει παλαιότερα το μεγάλο στρες που οδήγησε τον εγκέφαλό της στο πρόβλημα ("ασθένεια") και τότε θα χρειαστεί μεγαλύτερη ακόμη βοήθεια στην διαχείριση του στρες που θα προκύψει από αυτή την αναγνώριση (αναβίωση). Δεν με πίστεψε και δυστυχώς σιγά-σιγά βρέθηκε και πάλι στην κατάσταση που την είχε οδηγήσει πριν χρόνια σε μένα. Μόνο που αυτή τη φορά έμεινε στα φάρμακα και δεν έχει ζητήσει τη βοήθεια μου ξανά...

Η δεύτερη νέα γυναίκα, ευτυχώς, είχε πολύ καλύτερη πορεία. Είχε νοσηλευτεί 3 φορές σε ψυχιατρική κλινική για έντονο νευρικό κλονισμό. Τη τελευταία φορά ήταν πολύ διεγερτική, έλεγε πως επικοινωνούσε με νεκρούς, πίστευε πως ήταν κάποια άλλη κ.λπ. Η διάγνωσή της δεν ήταν ξεκάθαρη, πίστευαν οι ψυχίατροι πως μάλλον ήταν διπολική. 

Ζήτησε τη δική μου βοήθεια, όταν σε κάποιο σεμινάριό μου άκουσε για το στρες και τις επιπτώσεις του στην υγεία και τη ζωή.  Τα ψυχοφάρμακα που έπαιρνε της δημιουργούσαν μεγάλη καταστολή και δεν μπορούσε να ζήσει φυσιολογικά. Ένιωθε μισοκοιμισμένη συνεχώς και μου ζήτησε να την βοηθήσω να ξεπεράσει το πρόβλημά της. 

Δέχτηκα και η δική της πορεία ήταν πολύ καλύτερη. Η κατάστασή της βελτιώθηκε σημαντικά, ο ψυχίατρος που τη παρακολουθεί μείωσε σταδιακά τα φάρμακα που της χορηγούσε και η νέα γυναίκα, πήρε και πάλι τη ζωή της στα χέρια της, εργάζεται, έκανε φιλίες και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της με μεγάλη ωριμότητα πια. Έχει πειστεί πως χρειάζεται να προσέχει και να διαχειρίζεται σωστά τα στρες της και δεν έχει σταματήσει να χρησιμοποιεί τα εργαλεία που της έχω δώσει γι αυτό τον σκοπό. 

Αυτή η νέα γυναίκα σε πρόσφατο τηλεφώνημά της μου είπε κάτι που επιβεβαίωσε, όπως είπα πιο πάνω, πως ο εγκέφαλος είναι το όργανο που πάσχει σ' αυτούς τους ασθενείς κι όχι η ψυχή. Μου είπε ότι θυμήθηκε, πως στον τελευταίο νευρικό κλονισμό που έπαθε, ένιωθε να επικοινωνεί με νεκρούς και με άλλες προσωπικότητες κι όταν την έβαλαν στο κρεβάτι της κλινικής και προσπαθούσαν γιατροί και νοσοκόμες να την συνεφέρουν, εκείνη τους παρακολουθούσε από το ταβάνι να "ταλαιπωρούν" το σώμα της πιέζοντας τις θηλές των μαστών της, πιέζοντας τις ωοθήκες της (τακτικές που χρησιμοποιούνται από εμάς τους γιατρούς για το σταμάτημα μίας υστερικής κρίσης), τρυπώντας το χέρι της για να βρουν φλέβα να της βάλουν ορό, αλλά εκείνη δεν ένιωθε τίποτα... Ένιωθε γαλήνια και απλά τους παρακολουθούσε από ψηλά...

Με συγκλόνισε αυτό το τηλεφώνημα και η περιγραφή του γεγονότος. Αυτή η περιγραφή της αντιμετώπισής της στη κλινική μετά τον τελευταίο νευρικό κλονισμό της (που θυμήθηκε τώρα που καθάρισε ο νους της) δείχνει καθαρά αυτό που πίστευα και πιστεύω για τις "ψυχικές ασθένειες". Η ψυχή δεν πάσχει. Απλά εμποδίζεται η σωστή επαφή της με τον υλικό μας εγκέφαλο από κάποια δική του δυσλειτουργία. Και πιθανότατα η πολύ έντονη και μεγάλη σε χρονική διάρκεια αντίδραση στρες να δημιουργεί μία τέτοια δυσλειτουργία και να οδηγεί και σε αποχωρισμό της ψυχής από το υλικό σώμα. Φαινόμενο που αναφέρεται σαν "εξωσωμάτωση". Είναι γνωστό πως έχουν αναφερθεί από πολλούς παρόμοιες εμπειρίες, ιδιαίτερα σε χειρουργημένους για προβλήματα καρδιάς ασθενείς...

Δεν υπάρχουν, δυστυχώς, ακόμη αρκετές σχετικές έρευνες, γιατί το στρες είναι  αρκετά νέα έννοια για την ιατρική. Θα χρειαστούν χρόνια αρκετά ερευνών για να γίνουν στατιστικά αποδεκτά αυτά που πιστεύω, όμως η αρχή έχει γίνει. Το θέμα του στρες ερευνάται παγκόσμια όλο και περισσότερο και ελπίζω αυτό να οδηγήσει σύντομα σε αλλαγή της ιατρικής, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. 

Με αγάπη