Η πανδημία και εμείς

Γεια σας

Νιώθω πολλή ευγνωμοσύνη που σε μία τέτοια τόσο δύσκολη εποχή έχω την τύχη να ζω μόνη μου σ΄έναν όμορφο χώρο, σ’ ένα βουνό όπου εύκολα περπατώντας μπορεί κάποιος να φτάσει στην κορυφή του, ή να κατεβεί μέχρι την θάλασσα από την άλλη μεριά, περιτριγυρισμένος από ελιές και κυπαρίσσια, δέντρα που χαρακτηρίζουν την πανέμορφη Κερκυραϊκή φύση.

Ομολογώ πως ετούτος ο εγκλεισμός είναι για μένα ευκαιρία για περισσότερη σιωπή και επαφή με τον εαυτό μου και τη φύση. Σκέφτομαι όμως και νοιάζομαι πολύ τον κόσμο
που ετούτος ο εγκλεισμός ταλαιπωρεί. Τους γονείς με παιδιά με αυτισμό ή άλλα προβλήματα, εκείνους που έχουν να φροντίσουν ηλικιωμένους, τους άστεγους, τους μετανάστες στις διάφορες δομές… Είναι πολύ ο κόσμος που ταλαιπωρείται περισσότερο στις τωρινές συνθήκες αυτής της επιδημίας.

Πιστεύω όμως πως οι ταλαιπωρίες μας δεν είναι τυχαίες, όσο και αν πολλοί δεν συμφωνούν με αυτό. Θεωρώ τις ταλαιπωρίες στη ζωή, μαθήματα που βοηθούν στη πνευματική μας εξέλιξη. Ο καθένας βιώνει αυτό από το οποίο θα διδαχθεί ότι του χρειάζεται για την δική του εξελικτική πορεία. Δεν υπάρχει άνθρωπος στη γη, ανεξάρτητα από τη θέση ή την οικονομική του κατάσταση, που να έχει ζήσει μία ζωή δίχως κάποιου είδους ταλαιπωρία. Εκείνος που ταλαιπωρείται και υποφέρει δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό, παρά μόνον αρκετό καιρό μετά το τέλος αυτής της εμπειρίας του. Όταν θα διαπιστώσει πως έχει αλλάξει και πως αντιμετωπίζει διαφορετικά κάποια πράγματα στη ζωή του.

Ο τρόπος για να αντέχει ο καθένας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό, είναι, να μην σκέφτεται το μέλλον που είναι πάντα αβέβαιο. Σκέψεις όπως «τι θα κάνω αν… ή όταν…» δεν πρέπει να απασχολούν κανέναν ετούτο τον καιρό. Γιατί δημιουργούν πρόσθετο στρες χωρίς λόγο. Δεν ξέρουμε ούτε αν θα ζούμε, ούτε τι προβλήματα θα αντιμετωπίσουμε μετά το τέλος ετούτης της κρίσης. Οι υποθέσεις μπορεί να μην επαληθευτούν, όσο και αν κάποιοι είναι βέβαιοι για το αντίθετο. Οι υποθέσεις είναι πάντα υποθέσεις και δημιουργούν στρες, δίχως λόγο.

Στο παρόν, όσο δύσκολα και αν το βιώνετε κάποιοι, αφού διαβάζετε τούτη την ώρα αυτή την σελίδα, σημαίνει πως είστε ζωντανοί και επομένως υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να χαρείτε. Γιατί η ζωή δεν σταματάει ποτέ να μας εκπλήσσει… Εκεί που τα μάτια μας τα βλέπουν όλα γύρω κατεστραμμένα, εκεί ανθίζει ένα λουλούδι, εκεί ακούγεται το κελάηδισμα ενός πουλιού και σιγά-σιγά τα πάντα ανανεώνονται. Η ανθρωπότητα έχει αντέξει τόσες πολλές καταστροφές, και όμως εξακολουθεί να υπάρχει.

Χαρείτε ότι μπορείτε να χαρείτε στο τωρινό παρόν σας. Τους δικούς σας ανθρώπους, όσοι είστε τυχεροί να έχετε, το σπίτι σας όσοι έχετε την τύχη να μην βρίσκεστε στους δρόμους, το ψωμί που έχετε να φάτε, το νερό που έχετε να πιείτε, τα πουλιά που τίποτα δεν μπορεί να τα σταματήσει να κελαηδούν, την άνοιξη που τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει να μας γεμίζει χρώματα και αρώματα…                                                      

Δύο φωτογραφίες από το κήπο μου όπου το ένα μετά το άλλο τα λουλούδια ανθίζουν ετούτη την εποχή, σας φωτογράφησα. Η συντήρησή του είναι κοπιαστική, πρέπει να ομολογήσω, αλλά η προσφορά του, στη ψυχική και την σωματική μου υγεία,  μεγάλη. Η κηπουρική, όπως σε πολλά παλαιότερα άρθρα σας έχω πει είναι ένας εκπληκτικός τρόπος διαχείρισης του στρες. Όποιοι δεν την έχετε δοκιμάσει, μπορείτε πάντα να ξεκινήσετε, ακόμη και με μερικές μικρές γλάστρες στο πρεβάζι του παραθύρου σας ή το μπαλκόνι σας, αν διαθέτετε. Η προσφορά αγάπης στα φυτά, γυρίζει πίσω σε μας πολλαπλάσια, όπως και αυτή στα ζώα ή τους ανθρώπους. Η αγάπη που δίνεται από εμάς προς κάθε ζωντανό οργανισμό, πάντα γυρίζει πίσω πολλαπλάσια σ’εμάς. Πιστέψτε το. Είναι κανόνας ζωής.

Με αγάπη και από μένα για εσάς