Και όμως θεραπεύονται...

Γεια σας φίλες και φίλοι

Ο εγκέφαλός μας έχει πλαστικότητα, όπως έχει πια αποδειχθεί από τις επιστημονικές έρευνες. Δεν σταματάει, δηλαδή, να αναπτύσσει συνδέσεις μεταξύ των κυττάρων του όσο είμαστε ζωντανοί και τον ασκούμε.

Οι έρευνες για τους διάφορους νευρικούς δρόμους που δημιουργούνται από αυτές τις συνδέσεις, δεν θα τελειώσουν, νομίζω, ποτέ, αφού ο εγκέφαλος του καθενός μας φτιάχνει και χαλάει συνεχώς διάφορες συνδέσεις ανάλογα με την χρήση του.

Δεν ξέρω πόση σημασία έχει η καταγραφή και διερεύνηση αυτών των δρόμων, αυτό που ξέρω όμως με βεβαιότητα
είναι πως όποιους δρόμους λειτουργεί πολύ κάποιος, αυτοί οι δρόμοι γίνονται όλο και πιο εύκολα βατοί, γίνονται «λεωφόροι» όπως στο στο μικρό βιβλίο του με το τίτλο «η βιολογία του φόβου» έχει γράψει ο Γερμανός νευροβιολόγος Gerald Huther.

Οι δρόμοι, αντίθετα, που δεν χρησιμοποιούνται συχνά, "χορταριάζουν" σιγά-σιγά και οι συνδέσεις τους κόβονται, για εξοικονόμηση ενέργειας, λέει ο συγγραφέας.

Έχοντας τα πιο πάνω κατά νου και γνωρίζοντας πως η αντίδραση του στρες  όταν υπερβαίνει την αντοχή κάποιου οργανισμού οδηγεί σε διαταραχές της λειτουργίας του και ασθένειες ενώ αντίθετα η χαρά και η ικανοποίηση σταματούν την αντίδραση του στρες και βελτιώνουν τη λειτουργία του, θέλω να καταθέσω σε τούτη την ανάρτηση την προσωπική μου εμπειρία από άτομα που έχουν αντιμετωπισθεί στο ΕΛ.ΙΝ.Α.Σ με μεγάλη επιτυχία, γιατί μπορεί αυτή η εμπειρία να γίνει αιτία να βοηθηθούν και όσοι ανάμεσα στους αναγνώστες κατανοήσουν τους απλούς τρόπους με τους οποίους μπορούν να πετύχουν παρόμοια αποτελέσματα και θελήσουν να τους εφαρμόσουν στη ζωή τους.

Όπως ειπώθηκε πιο πάνω, όταν ο δρόμος προς το κέντρο του στρες στον εγκέφαλο λειτουργεί όλο και περισσότερο και γίνεται λεωφόρος, ο δρόμος προς το κέντρο της ανταμοιβής και της χαράς, που βρίσκεται δίπλα στο προηγούμενο, χορταριάζει και γίνεται όλο και πιο δύσβατος. Έτσι τα άτομα που βιώνουν πολλά στρες στη ζωή τους (περιβαλλοντικά, ψυχικά ή και τα δύο) όλο και πιο δύσκολα μπορούν να βρουν και να απολαύσουν χαρά σε αυτή τη ζωή. Οι απλές χαρές, όπως αυτές που χαρίζει η επαφή με την φύση και τις ομορφιές της δεν γίνονται αντιληπτές από αυτούς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία φίλη με βαριά κατάθλιψη που την ρώτησα κάποτε ποια λουλούδια στον κήπο μου της αρέσουν περισσότερο και εκείνη μου απάντησε πως δεν «έβλεπε» ποια λουλούδια της έλεγα… Σε ένα κήπο γεμάτο ανθισμένες μαργαρίτες και τριαντάφυλλα, εκείνη αδιαφορούσε τόσο για τα λουλούδια, που δεν τα έβλεπε…

Δεν μπορεί όμως ο οργανισμός να ζει χωρίς χαρά, μόνο με την αντίδραση του στρες. Χρειάζεται την ισορροπία. Γι αυτό και τα άτομα αυτά προσπαθούν να βρουν χαρά και ικανοποίηση με τρόπους που τους οδηγούν σε ταλαιπωρίες τελικά. Ψάχνουν την ικανοποίηση στο φαγητό και οδηγούνται σε παχυσαρκία, στο αλκοόλ και γίνονται αλκοολικοί, στις ουσίες και γίνονται εξαρτημένοι, στον τζόγο κ.λπ ή απλά καταλήγουν σε βαριά κατάθλιψη.

Όλοι οι εθισμοί, σύμφωνα με την εμπειρία μου, είναι απλά προσπάθεια φυγής από την συνεχή αντίδραση του στρες. Και με σταθερή άσκηση στο σταμάτημα της αντίδρασης του στρες σταματούν και αυτοί και τα άτομα ξαναβρίσκουν τη χαρά στα μικρά και μεγάλα θαύματα της ζωής.

Στο Ινστιτούτο, με άσκηση στην σωστή διαχείριση του στρες, όπως αυτή αναφέρεται αναλυτικά στο αντίστοιχο βιβλίο μου που επανακυκλοφόρησε πρόσφατα (Η σωστή διαχείριση του στρες βελτιώνει υγεία και ζωή, εκδ. Λοράνδου) και όπως αναλυτικά σας έχω πει σε βίντεο στο κανάλι μου, άτομα έχουν ξεφύγει από εξαρτήσεις και φάρμακα ψυχιατρικά και έχει αλλάξει η ζωή τους, άλλα απαλλάχθηκαν από την παχυσαρκία και την υπέρταση δίχως δίαιτες εξαντλητικές και άλλα βρήκαν την χαρά της ζωής βγαίνοντας από βαριά κατάθλιψη, ενώ είναι πολλοί εκείνοι που απαλλάχθηκαν από το άγχος και τους πανικούς.

Αν η σωστή διαχείριση του στρες διδασκόταν στα σχολεία, η κοινωνία μας ολόκληρη θα άλλαζε. Το λέω αυτό με βεβαιότητα. Αλλά κάτι τέτοιο δεν αρέσει σε αυτούς που κυβερνούν τον κόσμο. Ανθρώπους ήρεμους και χαρούμενους, μη φοβικούς, δεν μπορούν εύκολα να τους χειραγωγήσουν… Και τότε πώς αυτοί θα κυβερνούν σύμφωνα με τα γούστα τους; Και τι θ΄ απογίνουν όλες αυτές οι βιομηχανίες που βγάζουν τόσα χρήματα εις βάρος του κόσμου (πολεμικές, φαρμακευτικές κ.λπ);

Πραγματικά δύσκολο το πρόβλημα…