Τα προβλήματα της μοναξιάς

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο μιας καθηγήτριας του Cambridge που αφορούσε την μοναξιά και τις άσχημες επιπτώσεις της στην υγεία. Αλλά για ποια μοναξιά, μιλάει, σκέφτηκα…

Του ανθρώπου που δεν έχει με ποιον να μιλήσει και να επικοινωνήσει και ζει απομονωμένος λόγω άγχους, ή κακών συνθηκών ζωής ή του ανθρώπου που επιλέγει την μοναξιά σαν τρόπο ζωής, γιατί σε αυτήν νιώθει πιο χαλαρός και ικανός να φιλοσοφήσει και να ανακαλύψει τον εσωτερικό εαυτό του και τα μυστήρια της ζωής;

Προφανώς του πρώτου. Όπως λέει η νεαρή καθηγήτρια, η μοναξιά στην εποχή
μας επηρεάζει έναν στους τρεις ενήλικες και επιδεινώνει την υγεία τους, βλάπτοντας τον εγκέφαλό τους, το ανοσοποιητικό τους σύστημα και οδηγώντας τους σε κατάθλιψη και αυτοκτονίες. Έχει συσχετισθεί η μοναξιά και με την παχυσαρκία και το κάπνισμα. Δημιουργεί, με λίγα λόγια, στον οργανισμό την αντίδραση του στρες…

Με τον όρο «μοναξιά» επομένως θα πρέπει κάποιος να αναφέρεται στο πρόβλημα που έχουν  συνάνθρωποί μας, όταν για κάποιο λόγο χάνουν  φίλους και συγγενείς και νιώθουν μόνοι και εγκαταλειμμένοι. Όταν αυτή η μοναξιά λειτουργεί σε αυτούς σαν στρες. Σαν κάτι αρνητικό που δεν τους αρέσει. Είναι θέμα αντίληψης η μοναξιά.

Τα άτομα που νιώθουν αυτή την μοναξιά, τείνουν να αντιμετωπίζουν με περισσότερο στρες τις καταστάσεις της ζωής τους σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους και ακόμη και αν κοιμούνται καλά, δεν νιώθουν ξεκούραστοι την υπόλοιπη ημέρα τους.

Το αρνητικό αυτό αίσθημα της μοναξιάς έχει αυξηθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες παγκοσμίως, όπως λέει η καθηγήτρια του Cambridge Olivia Remes.  Και το άσχημο είναι πως αυτό δεν συμβαίνει μόνον στους ενήλικες, αλλά και στα παιδιά. Πάνω από το 1/10 των παιδιών στα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά σχολεία αναφέρουν, όπως λέει, ότι νιώθουν μοναξιά στο σχολικό περιβάλλον…

Το θέμα, τελικά, δεν είναι αν είναι πραγματικά μόνος κάποιος, αλλά το αν αισθάνεται αυτός "μόνος". Είναι η αντίληψη που έχει αυτός για την κατάστασή του. 

Αυτό με έκανε να σκεφτώ, κάποια νεότερα δεδομένα που διάβασα σχετικά με τον αυτισμό. Ερευνητές έχουν παρατηρήσει πως στα άτομα με αυτισμό δεν λειτουργούν καλά τα κύτταρα καθρέφτες του εγκεφάλου τους, όπως σας 'εχω αναφέρει και σε προηγούμενη ανάρτησή μου. Τα κύτταρα αυτά που μας συνδέουν με τους άλλους και μας κάνουν ικανούς να αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματα αυτών που έχουμε απέναντί μας (ενσυναίσθηση). Το στρες της μητέρας τόσο πριν όσο και κατά  ή μετά την εγκυμοσύνη, είναι ικανό να δημιουργήσει αυτή την βλάβη στον εγκέφαλο του παιδιού.  Ίσως, λοιπόν, το όλο και μεγαλύτερο στρες που βιώνουν οι γυναίκες στην εποχή μας λόγω των συνθηκών της ζωής τους, να έχει επίπτωση στα παιδιά που γεννιούνται, καθιστώντας τα λιγότερο ευαίσθητα απέναντι στους συνανθρώπους τους, με ακραία κατάσταση αυτή του αυτισμού, πράγμα που οδηγεί σε απομόνωση και στο δυσάρεστο αίσθημα της μοναξιάς…

Νομίζω πως σύντομα ερευνητές θα έχουν κάποια σχετικά συμπεράσματα να μας ανακοινώσουν. Μέχρι τότε όμως, καλό είναι ξέρουν οι μοναχικοί άνθρωποι που ενοχλούνται από την μοναξιά τους, ότι μπορούν να βρουν βοήθεια βοηθώντας άλλους, όπως ηλικιωμένους σε ιδρύματα που χρειάζονται κάποιον να μιλήσουν, παιδιά σε ιδρύματα που έχουν ανάγκη από αγάπη και ένα χάδι, ακόμη και ανθρώπους που ζουν στους δρόμους μόνοι και παραγκωνισμένοι από την κοινωνία. 

Όσο για τις νέες γυναίκες, καλό είναι να γνωρίζουν τις επιπτώσεις του στρες στην υγεία τόσο την δική τους όσο και των παιδιών που θα φέρουν στον κόσμο, εγκαίρως, ώστε να βελτιωθεί η ζωή τόσο η δική τους όσο και των παιδιών τους.

Με αγάπη