Πόσο αγαπάμε τον εαυτό μας;

Η αγάπη του εαυτού είναι για πολλούς μία πολύ εγωιστική κατάσταση. Όμως ο εαυτός είναι η βάση του κόσμου του καθενός μας… Μέσα στον νου μας δημιουργείται η αντίληψη του κόσμου που μας περιβάλλει.

Τα  αισθητήρια όργανά μας προσλαμβάνουν και στέλνουν στον εγκέφαλό μας κάποια (όχι όλα!) από τα ερεθίσματα που υπάρχουν στο περιβάλλον (ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες) και εκείνος, σαν ένα πολύ καλό κομπιούτερ φτιάχνει μία τρισδιάστατη εικόνα του κόσμου γύρω μας… Υπάρχουν δηλαδή και άλλα πολλά τριγύρω που οι αισθήσεις μας δεν αντιλαμβάνονται… (υπεριώδεις ακτινοβολίες, υπέρυθρες, υπέρηχοι κ.λπ).  Στην ουσία, παίρνοντας διάφορα
σήματα από το περιβάλλον, φτιάχνουμε με τον εγκέφαλό μας έναν κόσμο στα μέτρα μας, μέσα στον οποίο ζούμε και δρούμε…

Όλο το είδος μας (ανθρώπινο) φτιάχνει περίπου την ίδια τρισδιάστατη εικόνα, αφού έχουμε όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες πεπερασμένες αισθήσεις. Ωστόσο η συνείδηση του καθενός (ο τρόπος με τον οποίο εκείνος ερμηνεύει και κατανοεί τα πράγματα που στηρίζεται στη κληρονομικότητά του αλλά και στον τρόπο που μεγάλωσε και σκέπτεται) αλλοιώνει τις διάφορες εικόνες, έτσι, ώστε τελικά, ο καθένας μας  ζει μέσα στον «δικό του κόσμο» και πιστεύει πως είναι αποκομμένος από το σύνολο και μόνος. Είναι συνηθισμένη κατάσταση το να πιστεύει κάποιος πως κανείς δεν τον καταλαβαίνει…

Έχει φροντίσει από νωρίς η κοινωνία να του στερήσει την αναγνώριση της αξίας του σαν κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο (που είναι στην πραγματικότητα) πείθοντάς τον πως είναι μικρός, δεν ξέρει, δεν μπορεί και πρέπει να μάθει από τους μεγαλύτερους... Τεράστιο σφάλμα, που έχει οδηγήσει την κοινωνία μας στο σημερινό της χάλι.

Γιατί ο άνθρωπος γεννιέται πλήρης! Έχει μέσα του όλη τη γνώση που χρειάζεται για να πραγματοποιήσει με πληρότητα και ευτυχία το ταξίδι του επάνω στη γη. Υπάρχουν άτομα που η γνώση τους είναι τόσο έκδηλη, (ταλέντα) ώστε κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία τους  στη ζωή. Οι περισσότεροι όμως, δεν έχουν αφεθεί έγκαιρα να συνειδητοποιήσουν τις κλίσεις και τις ικανότητές τους, παρασυρμένοι από τους γονείς, δασκάλους κ.λπ που τους συμβουλεύουν με βάση τη λογική και το συμφέρον για μια «καλή» ζωή.

Οδηγούνται, εξ αιτίας αυτού, σε εργασίες που δεν τους ενδιαφέρουν πολύ, οι κλίσεις τους δεν αξιοποιούνται και οι ίδιοι ζουν μίζερα, χωρίς ιδιαίτερη ικανοποίηση και χαρά, ζηλεύοντας άλλους που θεωρούν πως ζουν μία καλύτερη από αυτούς ζωή, πράγμα που δεν αφήνει την συνολική ενέργεια του σώματός τους να είναι αρμονική και οδηγούνται, έτσι, σε ασθένειες και προβληματικές καταστάσεις στη ζωή τους.

Η αγάπη και η εμπιστοσύνη στον εαυτό δεν είναι εγωισμός! Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να ξαναβρεί τη χαμένη του πίστη στη δύναμη και τις ικανότητες με τις οποίες τον έχει προικίσει η φύση. Μόνον αγαπώντας τον εαυτό μπορεί ο άνθρωπος να είναι γερός, να μεγαλουργήσει και να αγαπήσει πραγματικά και χωρίς υστεροβουλία και τους άλλους.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να σέβεται, συμπονάει και αγαπάει και όλους τους άλλους γύρω του… Απλά δεν πρέπει να καταστρέφει τον εαυτό του για χάρη των άλλων.  Πρέπει να νιώθει ίσος, άξιος της ίδια αγάπης και πάντα να κάνει «ότι είναι καλύτερο γιαεκείνον και τους άλλους».

Η ευτυχία του θα προέρχεται, με αυτόν τον τρόπο, από μέσα του και δεν θα την στηρίζει στην αναγνώριση και αποδοχή των άλλων. Θα είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!

Με αγάπη