Μια μαγική στιγμή... (17)

Περπατούσα δίπλα στη λίμνη των Ιωαννίνων μόνη, ένα χειμωνιάτικο πρωινό, και αγνάντευα την ήρεμη λίμνη που μόλις ανάσαινε με ένα πολύ ελαφρύ κυματισμό, καθώς και το γύρω μαγευτικό τοπίο των χιονισμένων βουνών της Ηπείρου, όταν ξαφνικά ένιωσα μιαν αναλαμπή στο νου μου.

Συνειδητοποίησα πόσο εκπληκτικοί καλλιτέχνες είμαστε οι άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι, μηδενός εξαιρουμένου. Έχουμε στο κεφάλι μας ένα κομπιούτερ με απίστευτα μεγάλες ικανότητες που ζωγραφίζει συνεχώς και φτιάχνει για χάρη μας γλυπτά απίστευτης τελειότητας. Όλη αυτή την φύση που μας περιβάλλει. Μωροί εμείς όμως, προσπαθούμε να φτιάξουμε παρόμοια με τα χέρια μας, για να δικαιωθούμε ως ζωντανές υπάρξεις, μη συνειδητοποιώντας πως δικά μας κατασκευάσματα είναι όλα αυτά τα μαγευτικά σε χρώματα και σχήματα υλικά πράγματα που μας περιτριγυρίζουν. Όλα όσα μας περιβάλλουν είναι κατασκευάσματα του νου, τίποτα στην ουσία δεν υπάρχει έτσι ακριβώς όπως οι δικές μας αισθήσεις το δημιουργούν. Τα πάντα γύρω μας είναι ενέργεια που πάλλει, ενέργεια που περικλείει όλες τις πιθανότητες και κάθε ζωντανός οργανισμός με τις δικές του πεπερασμένες αισθήσεις φτιάχνει από αυτήν την δική του πραγματικότητα.

Είναι πράγματα που τα έχω διαβάσει αυτά, τα διδάσκω και σε άλλους, τα έχω μελετήσει καλά, ωστόσο εκείνη την μαγική πρωϊνή στιγμή μπροστά στο τοπίο της γαλήνιας Γιαννιώτικής λίμνης τα βίωσα πραγματικά και ένιωσα απίστευτη αγαλλίαση. Επιτέλους κατάλαβα γιατί έχω σταματήσει εδώ και αρκετό καιρό να ζωγραφίζω την φύση που τόσο μου άρεσε παλαιότερα. Όλα όσα μου έδιναν χαρά αποτυπώνοντάς τα στον καμβά είχαν πάψει από καιρό να μου προκαλούν την ανάγκη να τα ζωγραφίσω, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει το γιατί. Νομίζω πως τώρα κατάλαβα το γιατί. Ενδόμυχα είχα αρχίσει να κατανοώ όσα σας ανέλυσα πιο πάνω. Ίσως ξαναζωγραφίσω κάποια στιγμή, είμαι περίεργη όμως, να δω τι θα είναι αυτό που θα θελήσω να απεικονίσω αυτή την φορά.

Θυμήθηκα τα λόγια του Πικάσο : Κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι να παραμείνει καλλιτέχνης όταν μεγαλώσει…

Είμαστε όλοι καλλιτέχνες μαγικοί. Δημιουργούμε ζωή γύρω μας με κάθε μας ανάσα και αυτό είναι υπέροχο. Εάν το νιώσει αυτό καλά μέσα του κανείς, αν το βιώσει σαν αίσθημα, τελειώνουν οι φόβοι, οι μικρότητες και οι κακίες. Όλοι οι άνθρωποι τοποθετούνται στη θέση που τους αξίζει, κανείς πιο πάνω ή πιο κάτω από τον άλλο, και η ανθρωπότητα γίνεται ένα όργανο που με την ανάσα του χαρίζει ζωή σε ετούτον τον πλανήτη αντί να τον καταστρέφει όπως κάνει μέχρι τώρα.

Ίσως βοηθήσει κάποιους να το βιώσουν αυτό το αίσθημα ετούτη η ανάρτησή μου. Αυτό που σίγουρα βοηθάει όμως προς αυτή την κατεύθυνση είναι η επαφή με την φύση σε συνδυασμό με την σιωπή. Βγείτε φίλες και φίλοι μου συχνά στη φύση μόνοι, και αρχίστε να τη παρατηρείτε αμίλητοι και σιωπηλοί. Είναι βέβαιο πως θα βιώσετε το αίσθημα που σας περιέγραψα πιο πάνω κάποια μαγική στιγμή. Μια στιγμή που θα την θυμάστε σε όλη σας την ζωή, όπως συνέβη πρόσφατα σε μένα, και ξέρω πως με σημάδεψε για πάντα.

Με αγάπη