Γιατροί και ενσυναίσθηση

 

Γεια σας φίλες και φίλοι

Μία ανάρτηση που πρόσφατα διάβασα στο περιοδικό Science μου έκανε μεγάλη εντύπωση και θα ήθελα να την συζητήσω μαζί σας. Αφορά τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η ιατρική στις μέρες μας, κάτι που από καιρό τώρα κατακρίνω σε πολλές αναρτήσεις μου, όπως θα γνωρίζετε όσοι με διαβάζετε συχνά. Ειδικά μετά την απαράδεκτη για μένα στάση της ιατρικής κοινότητας σε αυτή τη λεγόμενη «πανδημία» που ζήσαμε πρόσφατα. Περίμενα μία τελείως διαφορετική αντιμετώπιση του θέματος από τους συναδέλφους  (γνωστούς και μη) και έμεινα πραγματικά «άφωνη» με όσα άκουσα και είδα…

Σκέψεις λογικές που ήρθαν στο μυαλό μου ήταν αυτές που είχαν σχέση με οικονομικά συμφέροντα, με έλλειψη χρόνου για διάβασμα

και σωστή ενημέρωση και άλλα παρόμοια, αλλά το άρθρο του πιο πάνω περιοδικού που σας ανέφερα έριξε ένα διαφορετικό φως σ΄ αυτό το θέμα. Ο συγγραφέας του Jeremy Howick γράφει, ότι έχει διαπιστωθεί πως κατά τη εκπαίδευσή τους στις ιατρικές σχολές μειώνεται η ενσυναίσθηση (η ικανότητα να «νιώθουν» τον ασθενή τους) των γιατρών ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Αναφερόμενος σε σχετικές έρευνες για συγκεκριμένα νοσοκομεία της Βρετανίας λέει, πως θα είχαν αποφευχθεί σε αυτά πολλοί θάνατοι παιδιών και ενηλίκων αν οι γιατροί είχαν περισσότερη ενσυναίσθηση…

Και καταλήγει πως υπάρχει ένα «κρυμμένο πρωτόκολλο» στις ιατρικές σπουδές που μειώνει την ενσυναίσθηση των εκπαιδευόμενων γιατρών, αντί να την αυξάνει, όπως θα έπρεπε..

Το πρόβλημα οφείλεται, όπως λέει, στον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένη η εκπαίδευση, η κούραση των εκπαιδευομένων γιατρών και κυρίως η αντιμετώπιση του σώματος του ασθενή σαν μία μηχανή με ξεχωριστά τμήματα απέναντι στο  «βιοψυχοκοινωνικό» μοντέλο της ασθένειας που συμπεριλαμβάνει βιολογικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες.

Στο τέλος του άρθρου προτείνονται τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος. Τρόποι με τους οποίους οι εκπαιδευόμενοι γιατροί θα έρθουν πιο κοντά στους ασθενείς και τα προβλήματά τους βλέποντας και αντιμετωπίζοντας το θέμα της ασθένειας πιο ολιστικά.

Δεν αναφέρονται ειδικά στο στρες, εγώ όμως από την πλευρά μου, λέω και πάλι πως είναι τραγικό που δεν υπάρχει στις ιατρικές σχολές μάθημα σχετικό με το στρες. Η φυσική αυτή αντίδραση του οργανισμού (ένστικτο αυτοσυντήρησης)  που κανείς δεν μας έχει μάθει από παιδιά να την διαχειριζόμαστε σωστά, βρίσκεται πίσω από κάθε γνωστό νόσημα, όπως λέω και γράφω εδώ και χρόνια, κι όμως οι γιατροί δεν το διδάσκονται αυτό. Αν γνώριζαν την μεγάλη σημασία του στρες (σωματικού και ψυχολογικού) για την υγεία, σίγουρα θα έβλεπαν με άλλα μάτια τους ασθενείς και την ασθένειά τους…

Δεν είμαστε μηχανές, είμαστε άνθρωποι και οι γιατροί πρέπει να αντιδράσουν. Δεν νομίζω πως τα παγκόσμια συμφέροντα θα βοηθήσουν σ΄ αυτό, αν εμείς δεν το απαιτήσουμε.

Με αγάπη