Πώς μας κατάντησε ένας ιός...

Γεια σας φίλες και φίλοι

Πολύ θλίψη νιώθω αυτόν τον καιρό. Με αφορμή έναν μικρό ιό, το άσχημο αυτό θεριό, ο φόβος του θανάτου, έχει διαλύσει σχέσεις, ακόμη και στενούς δεσμούς, έχει διχάσει την κοινωνία κι έχει δημιουργήσει ακόμη και μίση, εκεί που κάποτε κρυβόντουσαν «φιλίες»…

Γιατί άραγε φοβόμαστε τόσο πολύ τον θάνατο; Αφού είναι αναπόσπαστο κομμάτι της γήινης ζωής μας, της δίνει νόημα και ουσία…Υπάρχει καμία περίπτωση να γλυτώσει κάποιος από αυτόν; Έχει τόση σημασία η χρονική διάρκεια της ζωής μας, αφού αυτή είναι κατασκεύασμα του νου μας;

Τι νόημα έχει μία ζωή δίχως ζωή,

πίσω από κάγκελα προστασίας;  δίχως χαρά, παρέα, γλέντι, γέλιο, κοινωνικότητα;

Πώς έγινε έτσι η κοινωνία μας;

Στην εξέλιξη των ειδών, η αντίδραση του στρες, η αντίδραση δηλαδή «μάχης ή φυγής» που δημιουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης (φόβος θανάτου) έχει περάσει από αλλαγές. Στα ερπετά αυτή είναι πολύ πιο έντονη και δημιουργεί «πάγωμα».

Στα θηλαστικά, έχει αναπτυχθεί σιγά-σιγά ένα νεύρο που οδηγεί τον οργανισμό σε χαλάρωση (το πνευμονογαστρικό), γιατί τα ζώα αυτά δεν κάνουν πια αβγά, αλλά παιδιά, που πρέπει να μπορούν να τα προστατέψουν. Η αντίδραση λοιπόν του στρες στα θηλαστικά είναι πιο ήπια, δεν «παγώνουν» αυτά, αλλά αποκτούν δύναμη (από τις ορμόνες που παράγονται) για να παλέψουν με τον εχθρό τους ή να τρέξουν μακριά του να γλυτώσουν (αντίδραση μάχης ή φυγής).

Στα «πρωτεύοντα» (πίθηκοι και άνθρωποι) το νεύρο της χαλάρωσης έχει αναπτυχθεί περισσότερο και έχει διαπιστωθεί πρόσφατα, πως συνδέει αυτό την καρδιά μας με τα μάτια, τα χείλη, τη φωνή και τα αυτιά μας… Στα πρωτεύοντα η εξέλιξη δώρισε, δηλαδή, την ικανότητα να χαλαρώνουν με την κοινωνικοποίηση… Έτσι αναπτύχθηκαν σιγά-σιγά οι κοινωνικοί δεσμοί…

Είναι δυνατόν όλα αυτά να τα καταστρέψει ένας ιός; Να μας γυρίσει χρόνια πολλά πίσω, να ζούμε «παγωμένοι» από τον φόβο του θανάτου και να χάσουμε τα προνόμια με τα οποία μέσα από αιώνες εξέλιξης μας χάρισε η φύση; Αυτό το θαύμα της φύσης που ονομάζουμε «σώμα» μας, είναι φτιαγμένο να ζει παρέα με ιούς, βακτήρια και κάθε είδους άλλη ζωή. Δεν φτιάχτηκε από τη φύση ανήμπορο να ζήσει πάνω σ΄αυτή τη γη… Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως περίμενε η φύση εμάς τους «εκπληκτικούς επιστήμονες» να της πούμε τι να κάνει για να συνεχιστεί και να εξελιχθεί η ζωή στη γη;;;

Δεν είναι μωρία να πιστεύει κάποιος πως θα εξελιχθεί η ζωή στη γη φιμώνοντας τον άνθρωπο (παιδιά και ενήλικες), απομονώνοντάς τον και εμποδίζοντας την κοινωνικοποίησή του με πρόσχημα την προστασία από τον θάνατο των ατόμων που έχουν ήδη προγραμματίσει το ταξίδι τους προς αυτόν, μέσα από την γήρανση ή την δημιουργία διαφόρων ασθενειών; Γιατί εθελοτυφλούμε και δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια; Η επιστήμη προσφέρει ανακούφιση, όχι θεραπεία. Η θεραπεία είναι θέμα του ανθρώπου που πάσχει. Είναι δικό του θέμα το πώς και πότε θα φύγει από αυτή τη ζωή. Αυτό με έχει διδάξει η πολύχρονη ιατρική εμπειρία μου. Αν κάποιοι συνάδελφοι πιστεύουν αντίθετα πως είναι «σωτήρες», είναι δικό τους θέμα.

Το θέμα όμως της αντιμετώπισης μιας επιδημίας, δεν μπορεί και δεν πρέπει κατ΄ ουδένα τρόπο να καταστρέφει μία ολόκληρη κοινωνία οικονομικά και ψυχολογικά. Γιατί αυτή η καταστροφή αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε περισσότερες ασθένειες, όσο και αν προσπαθούν οι αρμόδιοι σπέρνοντας φόβο να μην το αφήνουν αυτό το θέμα να έρθει στην επιφάνεια…  

Προσωπικά πιστεύω πως το γνωρίζουν πολύ καλά τόσο οι ίδιοι όσο και οι «επιστήμονες» που τους συμβουλεύουν; Τι ακριβώς συμβαίνει λοιπόν;;;

Όλη η υλιστική κατεύθυνση της ζωής είναι ένα μεγάλο λάθος και αυτό νομίζω πληρώνει τώρα ο άνθρωπος. Θα το καταλάβει; Θα τον κάνουν τα γεγονότα να ξυπνήσει και να δει πως μόνον μέσα από την πνευματική του εξέλιξη θα αλλάξει ο κόσμος; Ή ο φόβος και οι καταστάσεις θα τον παραλύσουν τόσο που η εξέλιξη θα πάψει να προχωράει μέσα από αυτόν και θα οδηγηθεί η ανθρωπότητα στην καταστροφή όπως συνέβη με την εποχή των δεινοσαύρων;

Εύχομαι με όλη μου τη ψυχή να ξυπνήσουμε έγκαιρα!