Το στρες της εποχής και ο ιός

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Ημέρες τώρα έχω να σας μιλήσω για το στρες και νομίζω πως οι συνθήκες το καλούν να σας το ξαναθυμίσω.

Σε ένα μικρό βίντεο που πριν αρκετό καιρό είχα ανεβάσει στο κανάλι μου στο youtube, σας είχα αναφέρει συνοπτικά τις βλάβες που δημιουργεί το στρες κάθε είδους (ψυχολογικό, φυσικό, περιβαλλοντικό) στα διάφορα όργανά μας, όπως και στο ανοσοποιητικό μας σύστημα (στα λευκά μας αιμοσφαίρια, δηλαδή, που είναι υπεύθυνα για την ανοσία μας απέναντι σε ιούς, μικρόβια και γενικά μικροοργανισμούς). Σας έχω μιλήσει όμως και πολύ πιο αναλυτικά
στα τρία σχετικά με αυτό το θέμα βιβλία μου. Το στρες, όπως παγκόσμια αναγνωρίζεται, διεγείρει αρχικά το ανοσοποιητικό, αλλάζοντας τη λειτουργία των κυττάρων του και στη συνέχεια οδηγεί σε ανεπάρκειά του και χρόνια φλεγμονή. Καταστάσεις που καθιστούν τον οργανισμό ευάλωτο σε νοσήματα κάθε είδους.

Σε αυτή τη παγκόσμια τρέλα που έχει δημιουργηθεί με τον καινούργιο ιό στην εποχή μας, ένα γερό ανοσοποιητικό σύστημα είναι νομίζω το πιο απαραίτητο όπλο. Και όμως κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτό, δυστυχώς. Αντίθετα ο χειρισμός του όλου θέματος από τις διάφορες κυβερνήσεις (και τους γνωστούς βοηθούς τους τα ΜΜΕ) αύξησε ακόμη περισσότερο το στρες (ψυχολογικό) στον κόσμο που είχε βρεθεί αντιμέτωπος με ένα καινούργιο εχθρό, ο οποίος, όπως κάθε άλλη εχθρική προς τον οργανισμό κατάσταση,  επηρεάζει, όπως είπαμε, αρνητικά το ανοσοποιητικό.

Καθόλου δεν βοηθάει αυτό, όπως εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει, στην ανάπτυξη ανοσίας για την καλύτερη αντιμετώπιση μιας επιδημίας. Έτσι, όσοι παρά τα διάφορα μέτρα νοσούν τελικά, παρουσιάζουν βαρύτερη νόσο από την αναμενόμενη υπό φυσιολογικές ψυχολογικές συνθήκες.

Δεν είναι δικές μου «ανόητες» ιδέες αυτές, είναι μία πραγματικότητα, για όσους γνωρίζουν πώς το στρες επιδρά στον οργανισμό. Δυστυχώς, παρά τις τόσες μέχρι τώρα σοβαρές έρευνες επάνω στο θέμα αυτό, η κλασσική ιατρική δεν το έχει αναγνωρίσει ακόμη σαν μάθημα  που πρέπει να διδάσκεται στους εκπαιδευόμενους γιατρούς. Και έτσι, πολλοί από τους συναδέλφους, καταξιωμένους και μη, δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικά με αυτό το τόσο σοβαρό για την ιατρική θέμα. 

Ίσως αν όλοι ήταν ενήμεροι όσο έπρεπε για τα πιο πάνω αναφερόμενα, η όλη αντιμετώπιση της κατάστασης να ήταν κάπως διαφορετική. Ίσως και πάλι, να μην ήταν, αν ο σκοπός αυτής της αντιμετώπισης δεν ήταν αυτός που με τόση πειστικότητα προσπάθησαν οι διάφορες κυβερνήσεις να μας μεταφέρουν. Η προστασία, δηλαδή, της υγείας των ευπαθών πολιτών… 

Ένας «σκοπός» που πολύ δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτός, αν κοιτάξει κανείς γύρω του και δει πόσο απροστάτευτες ήταν, είναι, και πολύ φοβάμαι πως θα είναι, οι διάφορες «ευπαθείς ομάδες πολιτών» ανά την υφήλιο.

Με αγάπη