Η αιτία των νοσημάτων

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Η παιδική κακοποίηση (κάθε είδους) είναι γνωστό πως δημιουργεί στην ενήλικη ζωή  προβληματικές συμπεριφορές. Πολλά έχουν γραφτεί για το θέμα αυτό από ψυχολόγους και νευροεπιστήμονες.  Και εγώ σ΄ αυτήν εδώ τη σελίδα έχω αναφερθεί στο θέμα αρκετές φορές.

Το ταλαιπωρημένο με κάποιο τρόπο παιδί, έχει αναπτύξει συναισθήματα αρνητικά που έχουν σαν βάση τους πάντα, όπως πολλές φορές έχουμε πει, τον φόβο. Ο φόβος είναι αυτός που ευθύνεται για την εκδήλωση στον οργανισμό της αντίδρασης τους στρες (αντίδραση μάχης ή φυγής, ή πάγωμα). Και η αντίδραση αυτή του στρες,
όταν υπερβαίνει τις αντοχές ενός οργανισμού τον οδηγεί σε ασθένειες (ψυχικές και σωματικές), βία (λόγω των πολλών ορμονών του στρες) και εθισμούς (από την ανάγκη να βιώσει με κάποιο τρόπο το άτομο ένα θετικό συναίσθημα που θα σταματήσει την συνεχή αντίδραση του στρες).

Το ταλαιπωρημένο παιδί γίνεται λοιπόν ένας ενήλικας που εμφανίζει από νωρίς διάφορα νοσήματα, ή ένας βίαιος χαρακτήρας που μπλέκει σε διάφορες δύσκολες καταστάσεις, ή ταλαιπωρείται από εθισμούς, όπως το τσιγάρο ή το φαγητό και οι ουσίες.

Και για όλα αυτά τα προβλήματα υπάρχουν βέβαια διάφοροι θεραπευτές. Γιατροί (κλασικοί και ολιστικοί), ψυχολόγοι, διατροφολόγοι, σύμβουλοι ζωής…

Οι διάφορες θεραπευτικές μέθοδοι έχουν ταξινομηθεί σε ομάδες, ανάλογα με το είδος του προβλήματος και χρησιμοποιούνται με σχολαστικότητα από τους κάθε είδους θεραπευτές, αφού αυτοί πιστεύουν απόλυτα όσα διδάχθηκαν επί χρόνια στα πανεπιστήμια και κάθε είδους σχολές εκπαιδευτικές.

Οι «προβληματικοί» όμως ενήλικες δεν έχουν ξεκινήσει όλοι από την ίδια βάση ταλαιπωρίας στα παιδικά τους χρόνια. Το είδος της ταλαιπωρίας τους, ακόμη και αν είναι το ίδιο ακριβώς, δεν έχει την ίδια επίδραση επάνω τους, γιατί αυτή η επίδραση εξαρτάται, εκτός από τους γενετικούς παράγοντες (κληρονομικότητα) και από το στάδιο της πνευματικής εξέλιξης με την οποία γεννιέται το κάθε παιδί. Μετά από δεκαπέντε χρόνια που ασχολούμαι εντατικά με την βοήθεια ατόμων στη διαχείριση του στρες, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν γεννιόμαστε όλοι με τον ίδιο βαθμό πνευματικής εξέλιξης. Δεν γεννιόμαστε «άγραφoι πίνακες» (tabula rasa), όπως έχει προταθεί…

Έτσι τα διάφορα νοσήματα ή προβλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν με επιτυχία αν οι θεραπευτές δεν έχουν αναπτύξει την ικανότητα να διακρίνουν κάτω από τα πράγματα την ρίζα του προβλήματος.

Τα φάρμακα που χρησιμοποιεί η κλασική ιατρική, μόνον επιφανειακό σκέπασμα του βασικού προβλήματος καταφέρνουν να πετύχουν, δημιουργώντας ταυτόχρονα και άλλα προβλήματα στον οργανισμό (παρενέργειες). Δίνουν όμως την ευκαιρία στον πάσχοντα, μειώνοντας τα αρχικά του συμπτώματα, να έχει τον χρόνο να ασχοληθεί με το βασικό του πρόβλημα που τον οδήγησε στην ασθένεια και να το λύσει. 
Η πραγματική θεραπεία θα επέλθει όταν με κάποιο τρόπο λυθεί το βασικό πρόβλημα του ασθενούς, που οδήγησε τον οργανισμό του σε συνεχή αντίδραση στρες, ή όταν μάθει αυτός να διαχειρίζεται σωστά αυτή την αντίδραση με αλλαγή τρόπου ζωής και σκέψης, ώστε να δώσει την ευκαιρία στον οργανισμό του να επανορθώσει τις ισορροπίες του. Αν αυτό επιτευχθεί, η νόσος θα θεραπευτεί πραγματικά και η φαρμακευτική αγωγή δεν θα χρειάζεται πια, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό να γίνει γενικά αποδεκτό από την κλασική ιατρική και τις φαρμακοβιομηχανίες... 

Και όμως αυτό είναι απαραίτητο και ίσως, το πιο σημαντικό κομμάτι της θεραπευτικής, αλλά η κλασική ιατρική δεν το έχει συμπεριλάβει ακόμη στην εκπαίδευση των φοιτητών της. Δεν χρειάζεται, φαντάζομαι να συζητήσουμε το γιατί...