Κατάθλιψη ή πολύ στρες;

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Θα ήθελα να σας μιλήσω σήμερα για την κατάθλιψη, με την ευκαιρία ενός σχετικού άρθρου που διάβασα σε ψυχολογική σελίδα. Τι να προσθέσει κάποιος, ίσως σκεφθείτε, για την κατάθλιψη όταν έχουν ειπωθεί και γραφτεί τόσα πολλά γι αυτήν από γνωστούς και αγνώστους ψυχολόγους μέχρι τώρα;

Θα προσθέσω την δική μου άποψη από την μεριά του γιατρού που ασχολείται με την αντίδραση του στρες  του οργανισμού εδώ και χρόνια και την μελέτη του τρόπου λειτουργίας του εγκεφάλου μας. Αποφάσισα να πω πια τη γνώμη στην οποία οδηγήθηκα από τα πολύ θετικά αποτελέσματα που
είχε σε άτομα με κατάθλιψη η σωστή διαχείριση του στρες την οποία διδάσκω.

Η εμπειρία μου με έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα πως αυτό που αποκαλούμε «κατάθλιψη» και θεωρούμε νόσημα ψυχικό, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης συνεχούς αντίδρασης στρες η οποία έχει οδηγήσει σε πλήρη διακοπή του δρόμου του εγκεφάλου που οδηγεί στο κέντρο της ανταμοιβής (χαράς).

Όπως έχω εξηγήσει πολλές φορές σε αναρτήσεις, βίντεο και τα βιβλία μου, ο εγκέφαλος παρουσιάζει πλαστικότητα. Αλλάζει δηλαδή τις συνδέσεις των κυττάρων του ανάλογα με την χρήση τους. Τα ερεθίσματα που φτάνουν σε αυτόν από το περιβάλλον, μέσω των αμυγδαλών (μικροί αδένες, ένας στην δεξιά και ένας στην αριστερή πλευρά του εγκεφάλου) οδηγούνται προς ένα από τα δύο κέντρα του εγκεφάλου:  το κέντρο του στρες ή το κέντρο της ανταμοιβής και το άτομο νιώθει αντίστοιχα στρες ή ικανοποίηση.

Όποιος από τους δύο δρόμους του εγκεφάλου λειτουργεί περισσότερο, γίνεται όλο και περισσότερο βατός και εύκολος και τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος «τρέχουν» προς αυτόν, ενώ ο δρόμος που δεν χρησιμοποιείται πολύ, «χορταριάζει» σιγά-σιγά και γίνεται όλο και πιο δύσβατος, όπως λένε οι νευροβιολόγοι.

Τα άτομα, λοιπόν, που αντιμετωπίζουν πολλά στρες στη ζωή τους και δεν γνωρίζουν πώς να σταματούν την δίοδο αυτών των ερεθισμάτων προς το κέντρο του στρες, κάνουν τον δρόμο που οδηγεί σε αυτό το κέντρο όλο και πιο βατό και γρήγορο, ενώ τον δρόμο προς το κέντρο της ανταμοιβής όλο και πιο δύσβατο, με αποτελέσματα τελικά είτε νόσο σωματική από την αντίδραση του στρες είτε κατάθλιψη από την αποκοπή του δρόμου της ικανοποίησης.

Δεν πιστεύω πια στα λεγόμενα «ψυχικά νοσήματα». Αυτό που πάσχει, κατά την δική μου άποψη, είναι πάντα το υλικό μας σώμα. 

Όσο η βιολογία προχωράει και κατανοούμε καλύτερα τις διάφορες λειτουργίες του, τόσο τα πράγματα ξεκαθαρίζουν, και η σωστή αντιμετώπιση γίνεται πιο φανερή. 

Στην περίπτωση του εγκεφάλου, οι έρευνες για τον τρόπο λειτουργίας του, καθώς και αυτές για την αντίδραση του στρες έχουν οδηγήσει σε πολύ ξεκάθαρα συμπεράσματα, που μπορούν να δώσουν πολύ δυνατά θεραπευτικά όπλα στους γιατρούς. Το πρόβλημα είναι όμως, πως αυτοί δεν ενημερώνονται όπως πρέπει, για λόγους που έχουμε πολλές φορές αναλύσει κι έτσι, δυστυχώς, τα όπλα αυτά δεν φτάνουν σε όλους τους ασθενείς που τα έχουν ανάγκη…

Με αγάπη