Θάνατος κυτταρικός και ανθρώπινος...

Γεια σας

Κάθε φορά που κάποια φίλη ή φίλος φεύγει από τη ζωή, στο νου μου έρχονται οι παρακάτω σκέψεις, χωρίς βέβαια να μπορώ να δώσω μία σίγουρη απάντηση. Σήμερα αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας:
Στο σώμα μας, τα κύτταρα πεθαίνουν και ανανεώνονται συνεχώς. Ο θάνατός τους, είτε οφείλεται σε "νέκρωση" από κάποιον βλαπτικό παράγοντα, είτε σε προγραμματισμένη αυτοκτονία. Τα γερασμένα, κατεστραμμένα ή μολυσμένα κύτταρα «αυτοκτονούν» για να δώσουν την σκυτάλη σε νέα υγιή κύτταρα να συνεχίσουν τις απαραίτητες λειτουργίες του οργανισμού. Με τον τρόπο αυτό, ο αριθμός των κυττάρων του οργανισμού παραμένει σταθερός και ο οργανισμός παραμένει υγιής και λειτουργικός.

Η αυτοκτονία αυτή (προγραμματισμένος θάνατος, δηλαδή) των κυττάρων που δεν μπορούν να είναι πια χρήσιμα στον οργανισμό,
ονομάζεται στην βιολογία «απόπτωση». Κατ΄ αυτήν, το κύτταρο που πρόκειται να αυτοκτονήσει, αλλάζει κάποια χαρακτηριστικά του, ώστε να γίνεται αναγνωρίσιμο από τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, τα λευκά μας αιμοσφαίρια, δηλαδή. Τους ενημερώνει με αυτή την εικόνα του πως είναι έτοιμο να αποχωρήσει από τη ζωή και εκείνα πηγαίνουν και το καταστρέφουν, καταπίνοντάς το.

Κάθε φορά που κάποιο γνωστό μου πρόσωπο φεύγει από αυτή τη ζωή, στο νου μου έρχεται πάντα αυτή η λειτουργία του οργανισμού μας. Και το ερώτημα που με απασχολεί είναι πάντα το ίδιο: συμβαίνει άραγε κάτι ανάλογο και στον μεγάλο οργανισμό που ονομάζεται ανθρωπότητα;

Κάποιος εξωτερικός παράγοντας (έκρηξη, δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις, κεραυνός κ.λπ) μπορεί να οδηγήσει κάποιους ανθρώπους στον θάνατο.   Οι ασθένειες όμως; Είναι μήπως αυτές ο αντίστοιχος τρόπος με τον οποίο  ο ανθρώπινος οργανισμός δηλώνει στη φύση πως δεν είναι πια, για κάποιο λόγο, σε θέση να προσφέρει σωστή λειτουργία στην ανθρωπότητα; Είναι μήπως οι ασθένειες ο τρόπος με τον οποίο οδηγούνται σε προγραμματισμένη αυτοκτονία τα άτομα αυτά;

Μπορεί να φαίνεται παράλογη σε κάποιους η σκέψη αυτή, ωστόσο οι ασθένειες δεν συμβαίνουν τυχαία, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Τώρα πια γνωρίζουμε με βεβαιότητα πως ο τρόπος ζωής και σκέψης καθορίζουν την υγεία μας, γιατί επηρεάζουν τα γονίδιά μας και επομένως τη λειτουργία των κυττάρων μας.

Δεν μας είχε ενημερώσει γι αυτό κανείς μέχρι τώρα, ωστόσο, διδάσκοντας τη σωστή διαχείριση του στρες τόσα χρόνια σε τόσα άτομα, έχω διαπιστώσει πως δεν είναι όλοι έτοιμοι να αλλάξουν τρόπο ζωής και σκέψης ώστε να βελτιώσουν την υγεία και τη ζωή τους. Παρ΄ ότι  η σωστή διαχείριση του στρες δεν είναι κάτι δύσκολο, εν τούτοις λίγοι είναι αυτοί που αποφασίζουν να την εφαρμόσουν στη ζωή τους, ακόμη και αν πείθονται πως θα οδηγηθούν σε νόσο, αν δεν τον κάνουν…

Το γιατί με έχει απασχολήσει πολύ. Μοιάζει να υπάρχει κάτι πολύ πιο δυνατό από τη λογική μας που οδηγεί τη ζωή μας και ας νομίζουμε εμείς το αντίθετο. Μοιάζει αυτός ο μεγάλος οργανισμός που λέγεται «ανθρωπότητα» να έχει τους δικούς του κανόνες λειτουργίας και επιβίωσης, στους οποίους όλοι μας υπακούμε, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Ο θάνατος του καθενός μας δεν είναι παρά ένας τρόπος ανανέωσης αυτού του οργανισμού με καινούργια κύτταρα, χρησιμότερα στη λειτουργία του. Η συντήρηση και εξέλιξη της ανθρωπότητας έχει σημασία. Εμείς, ο καθένας μας, δεν είμαστε παρά απλά κύτταρά της που βοηθάμε στην καλή λειτουργία της.

Είναι άραγε πράγματι τα πράγματα έτσι;;;;