Θα σας πω μία ιστορία...

Η ιστορία:

Ένα μικρό κορίτσι ζει μία πολύ άσχημη σχέση με την μητέρα του. Η συνεννόηση μεταξύ τους είναι αδύνατη και το μικρό κορίτσι γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό και τρώει ξύλο πολύ συχνά. Στα 18 του ερωτεύεται έναν νεαρό, τον παντρεύεται και φεύγει από το σπίτι.  Η σχέση με την μητέρα δεν αποκαταστάθηκε παρά μόνον λίγο πριν εκείνη φτάσει στον θάνατο…

Η γυναίκα αυτή, εμφανίζει διάφορα νοσήματα από νωρίς στη ζωή της. Έχει υποστεί διάφορα χειρουργεία και παρουσιάζει υψηλή πίεση, καρδιακές αρρυθμίες, γαστρεντερικά προβλήματα κ.λπ

Μόλις ισορροπεί το ένα της πρόβλημα, ένα άλλο αρχίζει να την ενοχλεί…

Γνωριστήκαμε πριν αρκετά χρόνια, την βοήθησα να γλυτώσει κάποιο χειρουργείο
που της είχε προταθεί δίχως να το έχει πραγματικά ανάγκη, και στη συνέχεια παρακολούθησε όλα σχεδόν τα σεμινάρια που έκανα από τότε. Παρ΄ότι σε αυτά έχει εξηγηθεί πολύ αναλυτικά η σωστή διαχείριση του στρες, εκείνη δεν ακολουθεί τις συμβουλές, όχι γιατί δεν τις θεωρεί σωστές ή δεν τις πιστεύει, αλλά για διάφορες άλλες αιτίες που μου περιγράφει κάθε φορά… Έχουμε γίνει πολύ φίλες, στο μεταξύ.  Τις συμβουλές πια τις λέω πολύ συχνά, ακόμη και από το τηλέφωνο. Κάθε φορά έχει κάποια δικαιολογία να μου πει, ως προς το γιατί δεν τις εφαρμόζει…

Και σήμερα σε μία σχετική τηλεφωνική κουβέντα μας την ρώτησα:

-Γιατί παιδάκι μου ταλαιπωρείσαι έτσι, και δεν κάνεις αυτή την τόσο απλή συμβουλή που σου έχω δώσει; Αν την έκανες καθημερινά, αρκετές φορές μέσα στην ημέρα σου (δεν κρατάει πάνω από ένα λεπτό) δεν θα χρειαζόσουν τα περισσότερο από τα φάρμακα που παίρνεις…

Και εκείνη μου απάντησε:

-Έχω τόσες πολλές δουλειές στο σπίτι όλη μέρα, που δεν προλαβαίνω…

Η απάντηση ήταν τόσο ανόητη που έκανε την πραγματική αιτία πολύ φανερή στα μάτια μου πλέον…

Το μικρό κορίτσι έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια με συνεχείς τιμωρίες από την μητέρα του. Όσο και αν μίσησε αυτή τη συμπεριφορά, με αυτή μεγάλωσε. Και τώρα ως ενήλικη πια γυναίκα, τιμωρεί εκείνη τον εαυτό της συνεχώς, θεωρώντας πως πρέπει να υποφέρει στη ζωή της, γιατί αυτό έμαθε   να κάνει μέχρι τα 8 της χρόνια… Αυτός ο τρόπος ζωής έχει καταγραφεί στο υποσυνείδητό της. Στο πλαίσιο αυτής της τιμωρίας, αφήνει τον εαυτό της να παιδεύεται ακόμη και αν ξέρει πως εφαρμόζοντας κάποιες απλές συμβουλές θα γλύτωνε πολλή ταλαιπωρία. 

Τα πρώτα 7-8 χρόνια κάθε παιδιού είναι τα πιο σημαντικά. Σε αυτά μπαίνουν οι βάσεις για όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Σε αυτά μαθαίνουμε τι αξία έχει ο εαυτός μας, πόσο καλό ή κακό χαρακτήρα έχουμε, πόσο είμαστε ή όχι αγαπητοί… Όχι όμως, δυστυχώς, την πραγματική μας αξία και τον αληθινό μας χαρακτήρα, αλλά αυτόν που βλέπουμε στον καθρέφτη που οι γύρω μας αποτελούν για εμάς. Η συμπεριφορά των ανθρώπων που έχουμε γύρω μας σαν παιδιά, είναι αυτή που δημιουργεί μέσα μας την εικόνα του εαυτού μας και μ΄ αυτήν ζούμε την υπόλοιπη ζωή μας, αν δεν βρεθεί κάποιος ή κάτι να μας ξυπνήσει κάποια στιγμή από το όνειρο… 

Αυτή είναι η αιτία που οι περισσότεροι αν και εμπιστεύονται την γνώμη κάποιου που τους συμβουλεύει, δεν εφαρμόζουν ωστόσο της συμβουλές του και αφήνουν τα προβλήματά τους να συνεχίζουν να τους παιδεύουν... Φαίνεται για κάποιον που το βλέπει το πρόβλημα από απόσταση σαν ένα είδος μαζοχισμού. Ωστόσο είναι απλά ο τρόπος που το άτομο αυτό έχει μάθει να ζει στα πρώτα παιδικά του χρόνια...Αν κάποιος το τυραννούσε τότε, όσο και αν μισούσε αυτή την τυραννία, θα την ασκεί στη συνέχεια ο ίδιος στον εαυτό του πια σαν ενήλικας, ή θα βρίσκει πάντα σχέσεις μέσα στις οποίες ο σύντροφός του θα το τυραννάει... Αυτόν τον τρόπο ζωής έχει μάθει σαν παιδί και αυτόν συνεχίζει να εφαρμόζει, κατευθυνόμενος από το υποσυνείδητό του...
Μήπως σας θυμίζει τίποτα γνωστό αυτή η ιστορία;;;; 

Με αγάπη