Ο άστατος καιρός και το θαύμα της ζωής...

Φίλες και φίλοι μου, ο άστατος καιρός αυτών των ημερών, και τα όσα ακούω να λέγονται γύρω μου γι αυτόν, στάθηκε αφορμή για τη συγγραφή αυτού του άρθρου.

Μία φίλη ερχόμενη στο γραφείο μου είπε χθες: ας το καλό… πάλι βρέχει και πιτσιλίζονται τα παπούτσια και τα ρούχα μας. Πότε επιτέλους θα γίνει καλοκαίρι…

Είμαι βέβαιη πως σε λίγο καιρό, η ίδια θα λέει ερχόμενη στο γραφείο και πάλι συγχυσμένη: ας το καλό… λιώσαμε από τη ζέστη… Τι θα γίνει με αυτό το καλοκαίρι…

Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα, οι περισσότεροι από εμάς, δυστυχώς. Μας φταίει ο καιρός, μας φταίει η βροχή, ο αέρας, η ζέστη. Μας φταίνε όλοι όσοι δεν σκέφτονται όπως εμείς, όλοι όσοι έχουν αντίθετη γνώμη, άλλη άποψη…

Η δυστυχία του ανθρώπου είναι κρυμμένη στη λογική της ενηλικίωσής του. Τα παιδιά, αν τα παρατηρήσετε, είναι ευτυχισμένα ακόμη και στις δυσκολότερες
συνθήκες. Γιατί ζουν στο παρόν, γιατί χαίρονται το θαύμα που λέγεται ζωή. Όλα τους φαίνονται ενδιαφέροντα : βροχή, λάσπη, ήλιος, χορτάρι, ζώα… και απολαμβάνουν την παρουσία τους στη ζωή τους. Για τα παιδιά, η ζωή τους στη γη είναι ένας παράδεισος, δίχως έγνοιες για το μέλλον.

Και τι κάνουμε εμείς οι λογικοί ενήλικες; Τους καταστρέφουμε αυτή την εικόνα, με τους φόβους μας. Προσπαθούμε, να τους μεταδώσουμε τους φόβους μας συμβουλεύοντάς τα συνεχώς να προσέχουν…Έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, καταστρέφουμε αυτά τα ευτυχισμένα παιδιά, μειώνοντας την εσωτερική τους δύναμη που θα τα οδηγούσε σωστά στη ζωή τους και τα μετατρέπουμε σε αγχωμένους ενήλικες.  

Αυτή είναι η έκπτωση του ανθρώπου από τον παράδεισο. Ο όφις (η λογική σκέψη) έκανε τον άνθρωπο να φάει το μήλο της γνώσης του καλού και του κακού. Η δυαδικότητα αυτή της ύλης (παρ΄ότι «μάτριξ» δημιουργημένο από τη λογική του) δημιουργεί τον φόβο (διάβολο) και μετατρέπει τον παράδεισο της γης από παράδεισο (ενότητα, αγάπη) σε κόλαση.

Οι πιστοί στη λογική θα δυσανασχετήσουν, το ξέρω. Αλλά εγώ δεν αρνούμαι την λογική. Αντίθετα τη θεωρώ μεγάλο πλεονέκτημα του ανθρώπου, αν μπορεί αυτός να κατανοήσει όσα ανέφερα πιο πάνω.

Αν ο άνθρωπος κατανοήσει την ενότητα των πάντων και το μεγαλείο αυτής της δημιουργικής δύναμης που κρύβεται μέσα σε όλα αυτά (όπως και αν θέλει να την ονομάζει ο καθένας, φύση, Θεό κ.λπ) και αφεθεί σε αυτήν με εμπιστοσύνη, δίχως φόβους, τότε χρησιμοποιώντας τη λογική του μπορεί να κάνει θαύματα. Τότε μόνον η λογική του λειτουργεί σαν σύμμαχός του.

Αν δεν εμπιστεύεται την δύναμη που υπάρχει μέσα του, όπως και σε κάθε κομμάτι αυτού που εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν ύλη, και ζει με φόβους και ανασφάλεια, τότε η λογική του τον οδηγεί στην καταστροφή, δημιουργώντας κόλαση στη γη, πράγμα που, δυστυχώς, συμβαίνει γύρω μας.

Ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες, είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα. Πάλευε με τους ανεμόμυλους γιατί τους θεωρούσε εχθρούς… Σκεφθείτε το λίγο… 

Με πολλή αγάπη