Ας μιλήσουμε για την ενσυναίσθηση

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Ένα σχόλιο σε γνωστό δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης έγινε αφορμή για την συγγραφή αυτού του σημερινού άρθρου. Πόσο άραγε ασχολούμαστε όλες και όλοι με την ενσυναίσθηση; Πόσο μπορούμε να «μπούμε στα παπούτσια» του άλλου και να νιώσουμε το πρόβλημα που την ή τον βασανίζει; Όχι να τον λυπηθούμε, αλλά να τον κατανοήσουμε και να αισθανθούμε τα συναισθήματα που εκείνη ή εκείνος βιώνει.

Πόσο μας αφορά, αλήθεια, το πρόβλημα ενός άλλου;

Μας αφορά, γιατί είμαστε όλοι κυτταράκια ενός οργανισμού που λέγεται ανθρωπότητα και όσο πιο πολλά κύτταρα ενός οργανισμού λειτουργούν προβληματικά, τόσο περισσότερο ολόκληρος ο οργανισμός υποφέρει…

Πόσοι το καταλαβαίνουν, όμως, αυτό;

Στον εγκέφαλό μας υπάρχουν τα λεγόμενα «κύτταρα καθρέφτες» με τα οποία
επικοινωνούμε με τα συναισθήματα του ανθρώπου που έχουμε απέναντί μας. Αν κάποιος κόβει το χέρι του και πονάει, με την επικοινωνία μας αυτή, αισθανόμαστε και εμείς λίγο από τον πόνο του. Όχι όσο εκείνος βέβαια, αλλά τόσο ώστε να θέλουμε να τον βοηθήσουμε να ανακουφιστεί. 

Διάφοροι παράγοντες, όμως, επηρεάζουν αυτή μας την αντίδραση. Όπως,  οι πεποιθήσεις μας, η κοινωνική μας τάξη, η εκπαίδευσή μας κ.λπ

Έτσι, παρ΄ότι η ενσυναίσθηση είναι μία βοηθητική βιολογική απάντηση που διαθέτει το είδος μας απέναντι στον πόνο των άλλων, εντούτοις χρειάζεται να ασκηθούμε σε αυτή.

Η ψυχίατρος Helen Riess έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο “The empathy effect”. Σε αυτό ασχολείται με την ενσυναίσθηση, γιατί οι έρευνές της, που έγιναν κυρίως σε γιατρούς,  έδειξαν, όπως λέει, πως εκείνοι προσπαθώντας να αποστασιοποιηθούν από τα προβλήματα των ασθενών τους καταλήγουν να νιώθουν απομονωμένοι, κουρασμένοι και να οδηγούνται σε εργασιακή εξουθένωση, ενώ οι ασθενείς τους γίνονται λιγότερο συνεργάσιμοι, περισσότερο απογοητευμένοι και καχύποπτοι. 

  

Συστήνει στο βιβλίο της, για την εκπαίδευση στην ενσυναίσθηση, να διατηρούμε οπτική επαφή με αυτόν που μιλάμε, να παρατηρούμε τη στάση του σώματος και τους μορφασμούς του προσώπου του, να ακούμε προσεκτικά όσα μας λέει παρατηρώντας και τον τόνο της φωνής. Με λίγα λόγια να είμαστε «παρόντες» στην επαφή μας με τους ανθρώπους και όχι να τους αντιμετωπίζουμε «πνιγμένοι» μέσα στα δικά μας προβλήματα και τις δικές μας σκέψεις. Έτσι τα κύτταρα ενσυναίσθησης του εγκεφάλου μας θα μας επιτρέψουν να νιώσουμε το πρόβλημά τους και να τους βοηθήσουμε στη συνέχεια όσο μπορούμε.

Μπορούμε, με λίγη άσκηση, να βοηθήσουμε να γίνει ο κόσμος μας λίγο καλύτερος, βοηθώντας ο ένας τον άλλον. 

Ας το προσπαθήσουμε.

Με αγάπη