Το λυχνάρι και το τζίνι

Προσπαθώντας, πριν λίγο καιρό, να εξηγήσω σε μία νέα γυναίκα την αιτία κάποιων ψυχικών προβλημάτων που είχε παρουσιάσει, της είπα την δική μου άποψη για τον τρόπο που λειτουργούμε σαν φυσικό σώμα και πνεύμα σε τούτη τη ζωή, μέσα από μία παρομοίωση του ανθρώπου με το λυχνάρι του Αλαντίν.

Δεν ξέρω αν φαίνεται παράξενο, αλλά βλέπω μία ομοιότητα της ανθρώπινης ζωής με το λυχνάρι και το τζίνι που κρύβεται μέσα του. Το λυχνάρι είναι το φυσικό μας σώμα και το τζίνι το πνεύμα μας, η ψυχή μας.

Αν το τζίνι δεν γνωρίζει τον ρόλο που ήρθε να παίξει σε τούτη τη ζωή, μπορεί να ασφυκτιά μέσα στο στενό λυχνάρι… Στριφογυρίζοντας μέσα του και χτυπώντας το πότε εδώ και πότε εκεί, προσπαθώντας να το διευρύνει για να νιώσει πιο άνετα, το τζίνι μπορεί να τρυπήσει το λυχνάρι, να το χαλάσει, ή ακόμη και να το καταστρέψει τελείως. Το σώμα μας τότε, παρουσιάζει κάποιο « φυσικό
νόσημα»  ή οδηγείται στον θάνατο και το τζίνι απελευθερώνεται.

Αν αυτό δεν μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους (πολύ ανθεκτικό λυχνάρι λόγω κληρονομικότητας κ.λπ) τότε το τζίνι, νιώθοντας σκλαβωμένο, προσπαθεί να βγει έστω και λίγο από το λυχνάρι για να ανασάνει ελεύθερο αέρα. Με αυτή του την  μικρή έξοδο, μπορεί να παίρνει κάποια ανάσα, δυσκολεύεται όμως μετά να ξαναβολευτεί μέσα στο λυχνάρι του, πράγμα που κάνει τη ζωή του δυσκολότερη από εδώ και πέρα. Παρουσιάζονται τότε τα λεγόμενα «ψυχικά νοσήματα» και η επικοινωνία με τους υπόλοιπους ανθρώπους δυσκολεύεται.

Νομίζω πως το τζίνι έχει έρθει στη γη μέσα στο λυχνάρι του, για να βγαίνει από αυτό, όταν ένας άλλος τρίψει το λυχνάρι ζητώντας του κάποια χάρη.  Το τζίνι τότε βγαίνει ολόκληρο έξω και πραγματοποιεί τη χάρη του ατόμου που του το ζήτησε. Ο καθένας μας είναι ένα λυχνάρι με ένα τζίνι για κάποιον άλλο. Και όσο το τζίνι βγαίνει ολόκληρο έξω και παίζει σωστά τον ρόλο του, πρόβλημα δεν υπάρχει. Ανασαίνει καθαρό αέρα και ελευθερία όσο βρίσκεται έξω και  όταν τελειώσει το έργο του, μπαίνει και πάλι μέσα στο λυχνάρι του περιμένοντας τον επόμενο ρόλο του, υπομονετικά. Γιατί ΓΝΩΡΙΖΕΙ…

Μήπως η λύση της αποφυγής όλων των νοσημάτων, φυσικών και ψυχικών, δεν είναι άλλη από την πληροφόρηση του ανθρώπου από νωρίς για τον ρόλο του σε τούτη τη ζωή; Τον ρόλο του βοηθού, δασκάλου, συμβούλου, για ότι και όποιον τον χρειάζεται; Τον ρόλο της μονάδας ενός συνόλου που είναι ολόκληρος ο πλανήτης που μας φιλοξενεί; Μία μονάδα που πρέπει να προσφέρει στο σύνολο ότι και όσο μπορεί, προκειμένου αυτό το σύνολο να λειτουργεί αρμονικά;

Μήπως η λύση για τον καθένα, για υγεία σωματική και ψυχική, είναι η προσπάθεια μείωσης του εγωισμού και των πολλών απαιτήσεων και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσφορά στο σύνολο ;

Μήπως;