Χρήμα και μνήμη: Οι δυνάστες της ανθρώπινης ζωής

Η ζωή μας δεν μοιάζει με το νερό μιας ήρεμης λίμνης. Θυμίζει μάλλον τα κύματα

ενός φουρτουνιασμένου ωκεανού. Έχει τα πάνω και τα κάτω της. Και αυτό αφορά κάθε άνθρωπο όσο ευτυχισμένη και αν φαίνεται η ζωή του στα μάτια των άλλων.

Η ηρεμία και η γαλήνη δεν προσφέρονται για την εξέλιξη του νου. Για την ανακάλυψη τρόπων επίλυσης προβλημάτων και επιβίωσης. Ο άνθρωπος δεν βρίσκεται εδώ για να καλοπερνάει… Βρίσκεται εδώ για να εξελιχθεί πνευματικά και να οδηγηθεί κάποια στιγμή στην ένωση με τον Δημιουργό του.

Ωστόσο του έχει χαριστεί ένας παράδεισος για να ζει μέσα σ΄αυτόν και να
απολαμβάνει την ομορφιά, όσο ασκείται με τις ταλαιπωρίες της ζωής του. Ο παράδεισος του πλανήτη Γη.

Πόσοι όμως τον απολαμβάνουν; Πόσοι χαμογελούν από ευτυχία βλέποντας τα λουλούδια σε ένα κήπο, ή ακούγοντας τα κελαηδήματα πουλιών μέσα στα δέντρα;

Οι περισσότεροι αναζητούν τον παράδεισο στα ανθρώπινα κατασκευάσματα (σπίτια, αυτοκίνητα, κοσμήματα κ.λπ) και στο χρήμα. Την χειρότερη, την πιο άχρηστη και καταστροφική  επινόηση του ανθρώπου στη γη. Για χάρη του οι άνθρωποι σκοτώνονται και καταστρέφουν το περιβάλλον. Τον παράδεισο δηλαδή που τους έχει χαριστεί.

Δύο πράγματα είναι, κατά την άποψή μου, αυτά που βλάπτουν τους ανθρώπους και δεν τους επιτρέπουν να ζήσουν και να απολαύσουν την μαγεία της ζωής πάνω στη γη. Το πρώτο είναι η θεοποίηση του χρήματος που εκείνοι επινόησαν και το δεύτερο η κακή χρήση της μνήμης και του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, με τα οποία τους προίκισε η φύση. Δύο ικανοτήτων του εγκεφάλου τους που δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν στην επιβίωσή τους.

Η μνήμη χρειάζεται σαν σύμβουλος για να οδηγούνται τα βήματά μας στη ζωή σε ασφαλέστερα μονοπάτια σύμφωνα με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Τα γεγονότα συμβαίνουν στη ζωή μας, μαθαίνουμε από αυτά και προχωράμε παραπέρα πιο έμπειροι και πιο σοφοί. Αυτός είναι ο ρόλος της μνήμης. Οι άνθρωποι όμως, χρησιμοποιούν αυτή την εκπληκτική ικανότητα του εγκεφάλου τους τελείως λανθασμένα.

Δεν αντιλαμβάνονται τις ταλαιπωρίες της ζωής τους σαν μαθήματα εξέλιξης. Δεν τους το έμαθε κανείς, από παιδιά, αυτό. Αντίθετα θεωρούν τις ταλαιπωρίες τους αδικία προς το πρόσωπό τους, και μένουν προσκολλημένοι στα άσχημα γεγονότα της ζωής τους, αναμασώντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα που τους είχαν δημιουργηθεί σε αυτές τις καταστάσεις, για όλη σχεδόν τη ζωή τους, καταστρέφοντας την υγεία τους ψυχική και σωματική…

Τα παιδιά, βέβαια, τα ξέρουν όλα αυτά. Αν πέσουν σε ένα σκαλί και χτυπήσουν, δεν κλαίνε κάθε μέρα επί μήνες και χρόνια γι αυτό… Κλαίνε για λίγο και μετά ρίχνονται πάλι στο παιχνίδι, έχοντας κρατήσει την εμπειρία στη μνήμη τους, ώστε να φροντίσουν την επόμενη φορά που θα βρεθούν σε σκαλί, να είναι πιο προσεχτικά. Αυτός είναι ο ρόλος της μνήμης. Να οδηγεί τον άνθρωπο στην εξέλιξή του προς ένα ικανότερο ον. 

Αναρωτιέμαι γιατί, άραγε, να μην παραμένουμε σοφά παιδιά... Γιατί όσο μεγαλώνουμε αλλάζουμε συμπεριφορά και αφήνουμε τη μνήμη μας να κυριαρχεί και να καταδυναστεύει τη ζωή μας, οδηγώντας τον οργανισμό μας σε ασθένειες, λόγω συνεχούς λειτουργίας του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, της αντίδρασης του στρες, δηλαδή...Γιατί δημιουργούμε μια κόλαση μέσα στον παράδεισο που μας έχει χαριστεί...
Τόσα χρόνια που ασχολούμαι με την αντιμετώπιση του στρες, διαπιστώνω συνεχώς, με πραγματική απορία, το πόσο δύσκολο είναι για τον ενήλικα άνθρωπο να αφήσει το παρελθόν του και να ζήσει στο "τώρα".

Δεν έχω καταφέρει να δώσω μία απάντηση μέχρι σήμερα. Απλά απορώ και αναρωτιέμαι...