Εμπειρία μιας ασθένειας

Κουράστηκα και έχω έναν πονοκέφαλο σήμερα… ανοίγω το ντουλάπι μου και παίρνω αμέσως ένα παυσίπονο… Τέλος καλό, όλα καλά…

Η ιστορία επαναλαμβάνεται τον τελευταίο καιρό, αλλά εγώ είμαι πολύ απασχολημένη με τα προβλήματα της δουλειάς μου και δεν δίνω σημασία. Παίρνω τα παυσίπονά μου και συνεχίζω τη ζωή μου.

Λίγο καιρό αργότερα ο πονοκέφαλος συνοδεύεται και από ίλιγγο... Όλα γυρίζουν γύρω μου, και δεν μπορώ να λειτουργήσω. Καινούργια φάρμακα μου χορηγεί ο γιατρός μου, αλλά παρ’ όλα
αυτά, δεν μπορώ για κάποιες ημέρες να κουνηθώ…

Αναγκάζομαι, λοιπόν, να ακινητοποιηθώ στο κρεβάτι μου ή σε μία καρέκλα. Ανοίγω την τηλεόραση για να «περάσει» η ώρα μου… Το φως της όμως, δυναμώνει τον ίλιγγό μου και αναγκάζομαι να την κλείσω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα και αρχίζω να τηλεφωνώ σε φίλες και να συζητάω το πρόβλημά μου, με παράπονο… Όσο το συζητάω, ο ίλιγγος επανέρχεται και αναγκάζομαι και ακινητοποιούμαι γεμάτη νεύρα…

Λίγες ημέρες μετά, καταλήγω στο νοσοκομείο, ακινητοποιημένη σε ένα κρεβάτι… Ο χρόνος όλος δικός μου τώρα…

Σκέφτομαι: τι μου λέει άραγε αυτό το κορμί; Γιατί δεν μπορώ να το ακούσω; Μήπως αν το άκουγα από την αρχή, αντί να καταπίνω παυσίπονα είχα αποφύγει την εξέλιξη; Μήπως αν μείωνα το τρέξιμο, το άγχος, τα νεύρα ο πονοκέφαλός μου βελτιωνόταν;  Πώς να το ξέρω αυτό; Δεν μου το έχει πει κανένας… Αυτό που ξέρω είναι πως όταν έχεις ένα σύμπτωμα, κάνεις εξετάσεις και ανάλογα με το πρόβλημα παίρνεις και το αντίστοιχο φάρμακο. Δεν φαντάστηκα πως για έναν απλό πονοκέφαλο έπρεπε να κάνω εξετάσεις…

Τώρα όμως με την εξέλιξη που είχαν τα πράγματα, κάνω υποχρεωτικά τις εξετάσεις, στο νοσοκομείο που νοσηλεύομαι…

Ευτυχώς πρόβλημα δεν βρίσκεται!

-Και τι κάνουμε τώρα γιατρέ μου; Ρωτάω.

-Θα πάρετε τα φάρμακά σας, θα κάνετε λίγο υπομονή και όλα θα αποκατασταθούν σιγά-σιγά. Μην ανησυχείτε… μου απαντάει.

-Τι έφταιξε δηλαδή και απέκτησα αυτά τα συμπτώματα;

-Κούραση, άγχος, στρες… Φροντίστε να ηρεμήσετε, ήταν η απάντησή του.

Αναγκάζομαι να ηρεμήσω. Γυρνώντας σπίτι, μένω ξαπλωμένη στο κρεβάτι ή σε μία πολυθρόνα, με μάτια μισόκλειστα και δέχομαι την φροντίδα που με αγάπη μου παρέχουν οι δικοί μου άνθρωποι. Ζεστή σούπα, μοσχοβολιστό χαμομήλι, χάδια, αγκαλιές με τα παιδιά και το σκυλάκι μου…

Σε δύο-τρεις ημέρες, νιώθω καλά, δυνατή και έτοιμη και πάλι για τη ζωή…

Προσπαθώ να καταλάβω τι με θεράπευσε τελικά. Τα φάρμακα που πήρα, ή η ανάπαυση του μυαλού και του κορμιού μου και η ζεστασιά των δικών μου ανθρώπων που εκδηλώθηκε τόσο έντονα λόγω της ασθένειάς μου;

Μήπως αν όλα αυτά τα είχα απολαύσει από το πρώτο μου σύμπτωμα όλη η πορεία της κατάστασής μου θα ήταν διαφορετική; Μένει να το διαπιστώσω μία επόμενη φορά που θα νοσήσω, πριν καταφύγω στα παυσίπονα που έχω αποθηκευμένα στο φαρμακείο του σπιτιού μου…

Γιατί, σκέφτομαι, το σώμα δεν έχει άλλο τρόπο να μας μιλήσει, εκτός από την δημιουργία συμπτωμάτων που μας ενοχλούν. Δεν μπορεί εμείς να αψηφούμε τις προειδοποιήσεις του και να καταφεύγουμε σε χημικές ουσίες, περιμένοντας να το κάνουμε να σωπάσει… 

Αν δεν καταφέρουμε να «ακούσουμε» αυτό που θέλει να μας πει, το τι δηλαδή το βλάπτει και το ενοχλεί στον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε, κανένα φάρμακο δεν θα είναι ικανό να το κάνει να σωπάσει. Η θέλησή του κορμιού μας για υγεία και ζωή είναι πολύ δυνατή. Θα μας μιλάει με όλο και πιο δυνατή φωνή μέχρι να το ακούσουμε…

Προσέξτε το…