Η επιστήμη και oi ερευνητικές μελέτες...

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Είναι γεγονός πως η έρευνα είναι η βάση της επιστήμης. 'Οταν αυτή στηρίζεται στην έμπνευση, οδηγεί σχεδόν πάντα σε σοβαρές ανακαλύψεις. Όταν όμως αυτή στηρίζεται μόνο στη λογική, δημιουργούνται διάφορα προβλήματα. Το πρώτο πρόβλημα είναι, πως αυτή στηρίζεται στα μηνύματα των πέντε ατελών αισθήσεών μας, γιατί αυτά οδηγούν στους συνειρμούς της λογικής μας. Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως αυτή γίνεται μόνον μέσα στα πανεπιστήμια, και πολλές φορές με οικονομικές διασυνδέσεις με εταιρείες, δυστυχώς...

Για τις λεγόμενες "κλινικές" έρευνες, αυτές που γίνονται για την προσπάθεια
εύρεσης νέων θεραπειών, υπάρχει και άλλο πρόβλημα, πολύ σημαντικό. 
Εκτός από το θέμα της διασύνδεσης με εταιρείες, οι ερευνητές ασχολούνται συνήθως και μελετούν έναν παράγοντα, προσπαθώντας να αποκλείσουν όσους περισσότερους άλλους μπορούν, ώστε να έχουν σοβαρά στατιστικά αποτελέσματα. Τα προβλήματα όμως της υγείας είναι, σχεδόν πάντα, πολυπαραγοντικά και έτσι, όση γνώση και αν έχουμε για τα αποτελέσματα της επίδρασης ενός αιτίου στον ανθρώπινο οργανισμό, το θεραπευτικό αποτέλεσμα αν στηριχθεί μόνον στην γνώση αυτή, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό.

Τα δείγματα που στην συνέχεια αναλύονται με επιστημονικές μεθόδους (μαθηματικές αναλύσεις κ.λπ), είναι τόσο μικρά, σε σχέση με την εμπειρία της παγκόσμιας ιατρικής κοινότητας, ώστε όσο σωστή και αν είναι η μέθοδος με την οποία μελετώνται αυτά και αναλύονται, τα συμπεράσματα στα οποία αυτή καταλήγει, δεν μπορoύν να πείσουν για την αλήθεια τους…

Οι θεραπευτές, γιατροί και μη, ανά τον κόσμο, νοσοκομειακοί και ιδιώτες, είναι πάρα πολλοί. Πάρα πολύ περισσότεροι από τους πανεπιστημιακούς ερευνητές. Η σύνδεσή τους με τις πανεπιστημιακές έρευνες, μηδενική. Οι εμπειρίες τους, που θα έπρεπε να γίνονται βάση της επιστημονικής έρευνας, δεν καταγράφονται πουθενά, γιατί οι ίδιοι οι θεραπευτές δεν ενδιαφέρονται να τις ανακοινώσουν, για πολλούς λόγους.

Είτε γιατί έχουν μεγάλο φόρτο εργασίας και μηδενικό ελεύθερο χρόνο, είτε γιατί δεν έχουν καμία πρόσβαση στις πανεπιστημιακές μονάδες, ούτε την γνώση της συγγραφής μιας εργασίας και την επικοινωνία με επιστημονικά περιοδικά, είτε γιατί φοβούνται να περιγράψουν καταστάσεις που έχουν ζήσει και που διαφέρουν πολύ από όσα η επιστήμη τους περιγράφει, μήπως και θεωρηθούν «γραφικοί» κ.λπ

Γι αυτούς, και αρκετούς άλλους λόγους, η εμπειρία των περισσοτέρων θεραπευτών παγκοσμίως, παραμένει εκτός έρευνας και αυτό, κατά την ταπεινή μου άποψη, καθυστερεί πολύ την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης και καθιστά τις στατιστικές μελέτες, με όση σοβαρότητα και αν έχουν γίνει, αρκετά προβληματικές.

Ευτυχώς, υπάρχουν και «ανοιχτά» επιστημονικά μυαλά και επιστήμονες σοβαροί, που, συνθήκες που συνάντησαν σε κάποια στιγμή της ζωής τους, τους έκαναν να προβληματιστούν για όλα όσα πιο πάνω ανέφερα και να δουν πιο καθαρά τα πράγματα. Αξίζει να σημειωθεί πως αρκετοί από αυτούς έφτασαν εκεί μετά την αποχώρηση από την εργασία τους είτε λόγω συνταξιοδότησης, είτε για άλλα αίτια, πράγμα που ενισχύει τις σκέψεις που διατύπωσα πιο πάνω. Ανάμεσά τους, φυσικοί όπως ο Tom Campbell (φυσικός της ΝΑΣΑ) και ο Brian Josephson (καθηγητής του Cambridge), βιολόγοι όπως ο James Oschman και ο Bruce Lipton,  γιατροί όπως ο Gary E. Schwartz PhD (καθηγητής του Yale),  και διάφοροι άλλοι, για να μην σας κουράζω.

Στην προσωπική μου 32χρονη επιστημονική ζωή, σε νοσοκομεία των Αθηνών με μεγάλο αριθμό ασθενών κατά την εφημερία τους (όπως το "Τζάνειο" του Πειραιά, το Δημοτικό νοσοκ. Αθηνών "Ελπίς" και το παλιό "Αγ. Όλγα" της Νέα Ιωνίας) τόσο σαν ειδικευόμενη βοηθός όσο και σαν επιμελήτρια υπεύθυνη εφημερίας για πολλά χρόνια, έτυχε να αντιμετωπίσω αρκετά περιστατικά που θεραπεύτηκαν με αντισυμβατικές μεθόδους, όχι γιατί δεν γνωρίζαμε τι έπρεπε να κάνουμε θεραπευτικά, αλλά γιατί η «σωστή» θεραπεία δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα και δεν μπορούσαμε συνειδησιακά να αφήσουμε τον ασθενή αβοήθητο. 

Το ίδιο συνέβη αρκετές φορές και στο νοσοκομείο της Κέρκυρας, όπου διηύθυνα επί 12 χρόνια παθολογική κλινική.

Προσωπικά θεωρώ, πως ότι κάνει ένας θεραπευτής από αγάπη και πρόθεση προσφοράς στον ασθενή του, δεν μπορεί να βλάψει. Μπορεί να θεραπεύσει ή όχι, αλλά δεν μπορεί να είναι βλαπτικό. Μέσα από την πολύχρονη εμπειρία μου άσκησης της ιατρικής, πιστεύω τώρα βαθιά, πως η πρόθεση και η ενεργειακή μας διασύνδεση είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας θεραπείας.

Άλλωστε δεν πιστεύω πως θεραπεύει ο θεραπευτής. Απλά εκείνος με τον τρόπο του, δίνει την ευκαιρία στον ασθενή να ενισχύσει τις αυτοθεραπευτικές του δυνάμεις. Όσο πιο ανεπτυγμένος πνευματικά είναι ο θεραπευτής και όσο μεγαλύτερη αγάπη αισθάνεται για τον ασθενή του τόσο μεγαλύτερη είναι η βοήθεια που του προσφέρει. Τα φάρμακα ελάχιστα βοηθούν...

Ξέρω ότι πολλοί δεν θα συμφωνήσουν, αλλά δεν πειράζει. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της έκφρασης των απόψεών του. Και ο χρόνος, είναι αυτός που αποκαλύπτει την αλήθεια...

Και όπως λέει και ο αρθρογράφος του Forbes, Bruce Kasanoff, οι πιο έξυπνοι άνθρωποι ακούνε και εμπιστεύονται το ένστικτό τους, ακόμα και αν κάποιες φορές αυτό πάει κόντρα στη λογική.
Άλλωστε το ένστικτο, η διαίσθηση δηλαδή, έχει πια αποδειχθεί ότι υπάρχει, άσχετα με το αν δεν έχει ακόμη ερμηνευθεί το πώς λειτουργεί. 

Δεν είμαι η μόνη που πιστεύει τα πιο πάνω. Η επιστήμη, δίχως τα επαναστατικά μυαλά που της δίνουν κάθε τόσο μια νέα ώθηση, δεν θα είχε φτάσει εκεί που είναι σήμερα, αναφέρεται και σε πρόσφατο άρθρο του Science alert...

Με αγάπη