Σεμινάριο Ιωαννίνων και "οι συνδεδεμένοι"...

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Λίμνη Ιωαννίνων

Βρέθηκα το προηγούμενο Σάββατο στα Ιωάννινα,  μετά από την μεγάλη επιμονή μιας φίλης που τα τελευταία χρόνια ζει εκεί, να κάνω ένα σεμινάριο για το στρες και την ενεργειακή φύση του ανθρώπου στην πόλη αυτή.  Αποφάσισα να πάω, παρά τον χειμωνιάτικο καιρό και την αδυναμία σωστής οργάνωσης της εκδήλωσης. Η επιμονή της φίλης και το συνεχές ερώτημά της «πότε θα έρθεις;» σε κάθε τηλεφωνική μας επικοινωνία με έκαναν να το αποφασίσω.

Το προηγούμενο Σάββατο λοιπόν, μαζί με μία φίλη του ΕΛ.ΙΝ.Α.Σ, πήγα στα Ιωάννινα.

Μέσα από τα άτομα που είχαν ειδοποιηθεί για το σεμινάριο με τυπωμένες σε Α3
ανακοινώσεις, που η καλή φίλη έριξε σε όσα περισσότερα σημεία της πόλης μπορούσε (νοσοκομεία, σχολεία κ.λπ), ενημερώθηκαν και μέλη του συλλόγου ασθενών με νεοπλασία, στους οποίους το σεμινάριο, όπου και αν γίνεται, παρέχεται από το ΕΛ.ΙΝ.Α.Σ πάντα δωρεάν.

Στο κοινό ήταν λοιπόν μεταξύ άλλων και η πρόεδρος του συλλόγου αυτού, μαζί με κάποια από τα μέλη, καθώς και καθηγητές από το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας.

Ήταν ένα πολύ ζεστό κοινό, παρακολούθησαν όλοι το σεμινάριο με πολύ μεγάλη προσοχή και αφοσίωση, δεν κουράστηκαν καθόλου, δεν θέλησαν να κάνουμε ούτε ένα διάλειμμα στις τρεις ώρες της συνεχούς διδασκαλίας και όταν  στο τέλος κάναμε μία μικρή άσκηση χαλάρωσης, κατάφεραν όλοι να χαλαρώσουν ικανοποιητικά.

Ένιωθα ότι υπήρχε μία πολύ έντονη ανάγκη για βοήθεια σε συναισθηματικό επίπεδο στα περισσότερα από τα άτομα που συμμετείχαν στο σεμινάριο, γι αυτό και πρότεινα να κάνουμε μία ακόμη συνάντηση την επομένη (Κυριακή) με όσους το επιθυμούσαν, χωρίς χρήματα, σε κάποια αίθουσα που δεν θα ήμασταν υποχρεωμένοι να πληρώσουμε, ώστε να συζητήσουμε πιο αναλυτικά κάποια από τα θέματα που τους απασχολούσαν και να τους διδάξω μία πληρέστερη άσκηση χαλάρωσης και διαχείρισης συναισθήματος.

Το βράδυ του Σαββάτου, στο ξενοδοχείο, δεν μπόρεσα, όμως, να κοιμηθώ ούτε ένα λεπτό. Μου έφταιγαν τα μαξιλάρια, μου έφταιγε η ζέστη, μου έφταιγαν όλα, πράγμα που σημαίνει πως μάλλον είχα χάσει την αρμονική μου ενέργεια. Κάτι είχα εισπράξει σε αυτό το σεμινάριο ενεργειακά, που με είχε αποσυντονίσει, πράγμα που πολύ σπάνια μου συμβαίνει. Σκέφτηκα πως ίσως, υπήρχε πόνος αρκετός σε πολλά από τα άτομα που παρακολούθησαν το σεμινάριο και πως το εισέπραξα αυτό, ασυνείδητα… Θα το ξεκαθάριζα, σκέφτηκα, στην συνάντησή μας της επόμενης ημέρας αν βρισκόταν αίθουσα κατάλληλη.

Η αίθουσα βρέθηκε στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας (και ευχαριστώ τη διευθύντρια και τις καθηγήτριές του γι αυτό) και η συνάντηση έγινε με πολλή επιτυχία. Εισέπραξα πολύ πόνο ψυχικό, όμως, σε αυτή μας τη συνάντηση. 
Η ενσυναίσθηση υπάρχει σε όλους μας. Τώρα γνωρίζουμε πως στον εγκέφαλό μας έχουμε κύτταρα καθρέφτες τα οποία προσλαμβάνουν την συναισθηματική κατάσταση αυτού που έχουμε απέναντί μας και μας την μεταφέρουν. Όσο πιο πολύ προσέχεις αυτόν που σου μιλάει, αν τον κοιτάς στα μάτια, τόσο πιο πολύ εισπράττεις την δική του ψυχική κατάσταση, ιδιαίτερα αν είσαι παιδί, ή αν αργότερα  εξασκηθείς σε αυτό.

Σε αυτή την δεύτερη συνάντηση, που ήμασταν όλοι πολύ πιο κοντά καθισμένοι, ένιωσα πολύ πόνο ψυχικό, να κρύβεται μέσα σε πολλά από τα άτομα της ομάδας. Ένιωσα έντονα την ανάγκη που είχαν για βοήθεια σε αυτό το επίπεδο, συνειδητοποίησα τον λόγο για τον οποίο είχα χάσει τον ύπνο μου την προηγουμένη και αποφάσισα σύντομα να ξαναβρεθώ κοντά τους, για να τους βοηθήσω με όποιους τρόπους γνωρίζω να βελτιώσουν τον ψυχισμό και μαζί την υγεία και τη ζωή τους.

Γυρίζοντας στο σπίτι μου στη Κέρκυρα, κοιμήθηκα 12 ώρες συνεχόμενα. Με ξύπνησε το τηλεφώνημα μιας φίλης από την Αθήνα, η οποία είχε ανησυχήσει για  μένα, γιατί με είδε στον ύπνο της την νύχτα της Παρασκευής, καθώς ξημέρωνε το Σάββατο, σε ένα όνειρο «περίεργο» όπως το χαρακτήρισε.

Είδε, όπως μου διηγήθηκε, πως βρισκόμασταν μαζί, σε μία αίθουσα όπου έκανα εγώ σεμινάριο, όταν κάποιος ξαφνικά με πυροβόλησε. Δεν υπήρξαν αίματα, ούτε κάποιος τραυματισμός, αλλά έχασα το χρώμα μου και τη δύναμή μου… Η φίλη μου με ρώτησε αν χρειαζόμουν βοήθεια και της απάντησα «όχι». Στη συνέχεια βγήκαμε από την αίθουσα αλλά καθώς περπατούσα, παραπατούσα από αδυναμία και η φίλη μου προσπαθούσε να με υποβαστάξει…

Την τάραξε το όνειρο, ανησύχησε μήπως κάτι άσχημο μου συνέβη και προσπαθούσε να με βρει στο κινητό  τηλέφωνο, αλλά εγώ λόγω σεμιναρίου και κουβέντας το είχα ξεχάσει κλειστό…

Πόσο «τυχαίο» μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος αυτό το όνειρο που ενημέρωσε τη φίλη μου μέσα στον ύπνο της για το ποια ακριβώς θα ήταν η ψυχική μου κατάσταση λίγες ώρες αργότερα;;;

Πόσο απίστευτα συνδεδεμένοι είμαστε; Το έχετε συνειδητοποιήσει; 

Η διασύνδεση είναι τόσο δυνατότερη όσο πιο πολλή αγάπη υπάρχει μεταξύ των ατόμων… Η αγάπη είναι το κανάλι της επαφής μας με το Εν μέσα στο οποίο όλοι υπάρχουμε και κολυμπάμε, βιώνοντας αυτό που λέμε «ζωή», ενώ εμείς νομίζουμε πως τη ζει ο καθένας μας ξεχωριστά και αποστασιοποιημένα…

Με αγάπη, λοιπόν, και από μένα