Γιούλια...

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Γιούλια (μενεξέδες)

Μπορεί ο Φλεβάρης ακόμη να μην έχει δώσει τη σκυτάλη του στον Μάρτη, η φύση όμως, έχει ήδη πάρει τον δρόμο για την άνοιξη…

Οι μυγδαλιές άνθισαν, φωτίζοντας τον γκρίζο ουρανό και τα γιούλια γέμισαν με την σεμνή τους ομορφιά  κάθε γωνιά του εδάφους του κήπου. 

Τα μικροσκοπικά τους μπλε ανθάκια μόλις που διακρίνονται ανάμεσα στα πράσινα δικά τους φύλλα και τα ξερά και καμένα από τον χειμωνιάτικο χιονιά κλαδιά και φύλλα των υπόλοιπων φυτών.

Βγήκα σήμερα να καθαρίσω λίγο τον κήπο. Η κηπουρική είναι η καλύτερη γυμναστική, όπως συχνά σας θυμίζω, μην το ξεχνάτε.

Καθώς έκοβα, λοιπόν, και καθάριζα τα φυτά από τα ξερά και παγωμένα φύλλα και κλαριά τους, με έκπληξη πρόσεξα μικρά γιούλια να έχουν φυτρώσει και ανθίσει όχι
μόνον στο έδαφος, αλλά και επάνω στη μάντρα του κήπου… εκεί όπου βασίλευε μόνος του και σκαρφάλωνε, μέχρι τώρα, ο κισσός.

Ζήλεψαν το δικό του σκαρφάλωμα προς τα ψηλότερα και τον ακολούθησαν, σκέφτηκα. Γιατί όχι; Τίποτα δεν είναι αδύνατο στη φύση…

Ο πιο μικρός και ταπεινός μπορεί να ανεβεί ψηλά αν το θέλει και το πιστέψει… Η δημιουργική δύναμη βρίσκεται μέσα σε κάθε πλάσμα της φύσης. 

Μόνο όταν την αμφισβητείς,  σωπαίνει …