Φταίνε οι άλλοι ή εγώ;

Συνηθισμένο ερώτημα… που σχεδόν πάντα έχει την απάντηση «οι άλλοι»…

Είναι εύκολο βλέπετε να ρίχνουμε την ευθύνη κάθε άσχημης κατάστασης στους άλλους ή τις συνθήκες, γενικότερα. Μας κάνει να νιώθουμε καλά, επιφανειακά, όμως.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κοροϊδέψουμε τον πνευματικό εαυτό μας. Κατά βάθος γνωρίζουμε πάντα την αλήθεια, έστω και αν νομίζουμε με τη λογική μας πως την έχουμε κρύψει καλά… Και αυτό μας κάνει να νιώθουμε τελικά χειρότερα και όχι καλύτερα, με αποτέλεσμα η ενέργειά μας να μην είναι αρμονική, πράγμα που αντανακλά στις σχέσεις μας και τη ζωή μας γενικότερα και την κάνει προβληματική.

Η ανάληψη της ευθύνης για ότι μας συμβαίνει, ωραίο ή άσχημο, είναι ένδειξη
ωριμότητας. Πρέπει να γνωρίζουμε πως σε κάθε περίπτωση, ο καθένας μας πράττει κατά 99%  καθοδηγούμενος από τις μνήμες που υπάρχουν καταχωρημένες στο υποσυνείδητό του και όχι από την τωρινή λογική του, σύμφωνα με τις νεότερες απόψεις της ψυχολογίας. Και δυστυχώς, στο υποσυνείδητό μας είναι αποθηκευμένες κυρίως μνήμες αρνητικές, γιατί αυτές χρησιμεύουν στον εγκέφαλο σαν μαθήματα για την αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον. Πρόκειται για το δυνατό ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Με οδηγό λοιπόν τα όσα αρνητικά έχουν ζήσει στο παρελθόν, οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το παρόν, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν (στην πραγματικότητα) τον έλεγχο του νου τους, όπως νομίζουν. Ο καθένας πράττει σύμφωνα με το δικό του φορτισμένο υποσυνείδητο και αν μας βλάπτει δεν το κάνει ενσυνείδητα. Γι αυτό και η δική μας αντίδραση δεν πρέπει να είναι αμυντική. Δεν ωφελεί να κατηγορούμε τους άλλους για οποιαδήποτε αρνητική κατάσταση που ζούμε.

Σε κάθε άσχημη κατάσταση μεταξύ δύο ατόμων, έχουν και οι δύο μερίδιο ευθύνης. Ο πιο ώριμος, αυτός που γνωρίζει τα όσα πιο πάνω αναφέρθηκαν, είναι αυτός που μπορεί  να βοηθήσει να σβήσει η …φωτιά. Αναλαμβάνοντας το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί, μπορεί να ζητήσει «συγγνώμη» και όλα να γίνουν και πάλι ομαλά. Στην περίπτωση αυτή, βρίσκεται η λογική του σε συμφωνία με την πνευματική του φύση, και το άτομο έχει ήρεμη συνείδηση και πολύ καλή ενεργειακή κατάσταση, που βοηθάει τόσο την υγεία του όσο και τη ζωή του.

Φταίνε και τα δύο μέρη, λοιπόν, στους διαπληκτισμούς πάντα και οι πιο ώριμος είναι αυτός που πρώτος το αντιλαμβάνεται και ζητάει «συγγνώμη».

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως αν κάποιου οι πράξεις μας ενοχλούν θα πρέπει να τις ανεχόμαστε και να υπομένουμε κάποια κατάσταση που δεν μας αρέσει. Στην περίπτωση αυτή, απομακρυνόμαστε από το πρόσωπο αυτό, ώστε να μην βρισκόμαστε στην θέση να χαλάμε συχνά την ενέργειά μας.

Συγγνώμη, αν σας κούρασα και εγώ με τις επαναλήψεις μου, αλλά διαπιστώνω συνεχώς πως είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν στη πράξη, όλα όσα γνωρίζουμε, μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας που ζούμε. Χρειάζεται συνεχής επανάληψη για να γίνουν αυτόματη αντίδραση. Και αυτό προσπαθώ να σας προσφέρω.

Με αγάπη