Αγάπη του εαυτού

Φίλες και φίλοι μου

Γύρω  μας υπάρχουν μόνον σήματα (ηλεκτρομαγνητικά και άλλα) με τα οποία, όταν φτάσουν αυτά στα αισθητήρια όργανά μας και από αυτά στον εγκέφαλό μας, δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε. Η συνείδησή μας, δηλαδή, είναι αυτή που δημιουργεί την ζωή μας. Όλα υπάρχουν επειδή εμείς τα αντιλαμβανόμαστε με κάποιο τρόπο. Αν δεν υπάρχει παρατηρητής, ύλη δεν υπάρχει, μας λένε τα πειράματα της κβαντικής φυσικής (πείραμα διπλής σχισμής).

Μπορεί να μην εύκολα κατανοητό αυτό από τον καθέναν, είναι, όμως, επιστημονική άποψη αυτή και όχι εικασία.

Σήμερα το πρωί, λοιπόν, ήμουν στον κήπο μου και κοίταζα με πόνο τις πορτοκαλιές μου, να έχουν χάσει τα περισσότερα από τα φύλλα τους και όλους τους μικρούς καρπούς τους, επειδή δεν φρόντισα να τις ραντίσω εγκαίρως και αρρώστησαν…

Τις κοίταζα με πραγματικό πόνο και αναρωτιόμουν γιατί άραγε η συνείδησή μου έφτιαξε μια τέτοια άσχημη πραγματικότητα για μένα…

Ξαφνικά όμως σκέφτηκα, πως οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος και αν ερχόταν στον κήπο μου την ίδια πραγματικότητα θα αντιμετώπιζε… Θα έβλεπε αρρωστημένες τις πορτοκαλιές μου...

Άρα… δεν είμαστε ο καθένας μια ξεχωριστή συνείδηση…  Είμαστε μία συνείδηση !

Είναι ψευδαίσθηση  το μοίρασμά μας σε πολλά κορμιά…

Η άποψη όλων των πνευματικών διδασκαλιών περί ενότητας, αγάπης, συμπόνιας, έγινε στα μάτια μου πιο αληθινή από ποτέ.  Πώς να μην αγαπάς και να συμπονάς τον ίδιο σου τον εαυτό;

-«Και όμως…»,  ήρθε αμέσως μια άλλη σκέψη στον νου μου. «Είναι πολλοί αυτοί που δεν αγαπούν και δεν συμπονούν ακόμη και αυτόν τον μικρό εαυτό που αντικρίζουν στον καθρέφτης τους. Αυτόν που εκείνοι κατανοούν απόλυτα σαν εαυτό. Του αποδίδουν κατηγορίες, του επιβάλουν και τιμωρίες, πολλές φορές»...

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!!! Σκέφτηκα.

  

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθει ο άνθρωπος είναι να αγαπήσει τον εαυτό του, με όλα τα άσχημα και τα στραβά του χαρακτήρα του. Μόνον μέσα από την αγάπη του εαυτού θα μπορέσει να κατανοήσει και να αγαπήσει τον συνάνθρωπό του, στη συνέχεια, σαν μέρος  ενός μεγαλύτερου εαυτού.  Δεν είναι εγωισμός η αγάπη του εαυτού. Είναι το πρώτο σκαλί για την ανάπτυξη συμπόνιας και αγάπης του πλησίον!

Έχει δίκιο η Louise Hey που συμβουλεύει, εκτός των άλλων, να λέμε σ΄ αγαπώ στον εαυτό μας στον καθρέφτη κάθε φορά που κοιταζόμαστε εκεί.  

Η αποδοχή των λαθών και των μειονεκτημάτων μας και η αγάπη του εαυτού είναι τα πρώτα βήματα για την αποδοχή και την αγάπη των  συνανθρώπων μας !

Εσείς φίλες και φίλοι μου, πόσο αγαπάτε τον εαυτό σας;