Ο φόβος της αποτυχίας (45)

"Δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο για όποιον προσπαθεί"
~Μέγας Αλέξανδρος~

Υπάρχει ένα μόνον πράγμα που κάνει αδύνατη την πραγματοποίηση των ονείρων : ο φόβος της αποτυχίας.

~ Πάολο Κοέλο~

Οι σκέψεις μας, μαζί με τα συναισθήματα που αυτές μας προκαλούν, ζωγραφίζουν την πραγματικότητά μας. 

Αν η εικόνα που ζωγραφίζουμε στο νου μας είναι τόσο δυνατή ώστε να πιστεύουμε πως είμαστε ήδη μέσα της και τη ζούμε, βιώνουμε τότε ένα πολύ θετικό συναίσθημα,  η συνολική μας ενέργεια είναι απόλυτα εναρμονισμένη (χάρη στην αυτοσυγκέντρωση και το θετικό μας συναίσθημα), γινόμαστε δηλαδή ένα ανθρώπινο λέιζερ, και η επίτευξη του στόχου μας είναι
θέμα χρόνου, είτε αφορά αυτός την υγεία, είτε την ζωή μας γενικότερα.

Αν τα όνειρά μας φαντάζουν στα ίδια μας τα μάτια πολύ μεγάλα για να γίνουν πραγματικότητα, τότε πράγματι δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιηθούν.

Είναι παράξενο, αλλά το μέγεθος των δυνατοτήτων που έχουμε σαν άνθρωποι, ακόμη και αν μας το λένε και μας το εξηγούν πειστικά και επιστημονικά, φοβίζει τους περισσότερους ανάμεσά μας, όπως έχω διαπιστώσει.  

Μας έχει καλά εκπαιδεύσει -από παιδιά- η κοινωνία στην μικρότητα του εαυτού προκειμένου να μας χειραγωγεί, ώστε όταν  το μεγαλείο του  μας αποκαλύπτεται,γεμίζει η ψυχή μας φόβο. Είναι πολλοί αυτοί που προτιμούν να ζουν  μέσα στην μικρότητά τους και ας ασφυκτιούν εκεί μέσα. Έχουν μάθει να ζουν με μιζέρια στην ψυχή. Προτιμούν τα μικρά όρια του κελιού της φυλακής τους από το μεγαλείο της ελευθερίας που απλώνεται έξω από αυτό. Γιατί το μεγαλείο αυτής της ελευθερίας τους φοβίζει...

Και όμως, κλείνουμε μέσα μας το μεγαλείο της Δύναμης που μας δημιούργησε. Και  μέσα από εμάς, όσο εμείς, με πίστη σε αυτήν, ονειρευόμαστε, εκείνη συνεχίζει να δημιουργεί. Έτσι προοδεύει η ανθρωπότητα. Έτσι δημιουργούνται τα θαύματα του πολιτισμού.

Στη θρησκεία μας, ο Απόστολος Παύλος, στην προς Κορινθίους επιστολή του, λέει στους πιστούς που τον παρακολουθούν, πως αποτελούν αυτοί το σώμα του Χριστού. Τους λέει, δηλαδή, με λίγα λόγια, πως ο Χριστός κατοικεί μέσα στον καθένα τους, πως είναι ο καθένας τους είναι κομμάτι του δικού Του σώματος. Γιατί λοιπόν οι περισσότεροι, όταν ακούν πως ο Θεός είναι η δύναμη που κατοικεί  μέσα τους και τους κρατάει στη ζωή, φοβούνται πως αμαρτάνουν ακόμη και αν μόνον ακούν  κάτι τέτοιο;

Μήπως πρέπει να επανεξετάσουν οι υπεύθυνοι της θρησκείας μας τον τρόπο με τον οποίο διδάσκουν τους πιστούς τους; Μήπως στο όνομα κάποιας εξουσίας, μεγαλώνουν φοβισμένους ανθρώπους και συμβάλλουν με τον τρόπο τους στα μίση και τους αλληλοσπαραγμούς που κυριαρχούν στον πλανήτη;  
Δεν είναι καθήκον των πνευματικών της ανθρώπων να ανοίξουν την αγκαλιά τους στην ανθρώπινη ταλαιπωρία, διδάσκοντας την πραγματική απελευθέρωση της ψυχής, που βρίσκεται στη συνειδητοποίηση της δύναμης που υπάρχει μέσα στον καθένα μας και όχι στην υποταγή σε έναν Θεό τιμωρό;

Ο άνθρωπος τιμωρείται από τον Θεό που έχει μέσα του όταν είναι αρνητικός στη ζωή του.  Τα αρνητικά συναισθήματα, είτε εναντίον άλλων, είτε εναντίον του ίδιου του εαυτού, δεν επιτρέπουν την αρμονική λειτουργία του οργανισμού, ούτε την πραγματοποίηση στόχων και οδηγούν σε ασθένειες. Αυτή είναι η τιμωρία.

Εάν αντίθετα ζει ο άνθρωπος με θετικά συναισθήματα, ο οργανισμός λειτουργώντας σαν λέιζερ, επιτρέπει στην Θεϊκή δύναμη που κρύβεται μέσα του, να λειτουργεί απρόσκοπτα και να δημιουργεί μέσα από αυτόν θαύματα, χαρίζοντας του και υγεία. Αυτή είναι η αμοιβή του θετικού ανθρώπου.   

Τα πράγματα έχουν πια εξηγηθεί επιστημονικά.  Είναι καιρός να αρχίσει να τα μαθαίνει έτσι απλά και ο κόσμος. Δεν επιτρέπεται πια για λόγους εξουσιαστικούς να κρατιέται η ανθρωπότητα φοβισμένη στο σκοτάδι και την ταλαιπωρία.

Με αγάπη.