Και όμως η ζωή είναι παιχνίδι…(19)

Η ζωή είναι παιχνίδι. Σαν παιδιά το γνωρίζουμε  και το απολαμβάνουμε. Παίζουμε με ότι βρίσκεται τριγύρω μας και διασκεδάζουμε…  Απολαμβάνουμε απλά το ότι υπάρχουμε… Βλέπουμε «θαύματα» σε ό,τι υπάρχει γύρω μας, άψυχο ή έμψυχο.

Γιατί το ξεχνάμε αυτό μεγαλώνοντας; Γιατί μπαίνουμε σε αυτό το κουτί το γεμάτο «πρέπει» και χάνουμε το νόημα της ζωής;
Γιατί δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να διαλέξουν όπως εκείνα θέλουν τον δρόμο τους στη ζωή; Γιατί προσπαθούμε μέσα από αυτά να εκπληρώσουμε δικούς μας ανεκπλήρωτους πόθους; Γιατί επιμένουμε να θέλουμε εκείνα να κάνουν αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό, και ας έχουμε καταστρέψει εμείς με αυτά τα "σωστά" πιστεύω τη δική μας ζωή;

Μάλλον εμείς θα πρέπει να μάθουμε από τα παιδιά μας, και όχι το αντίθετο, όπως συνηθίζεται. Μια μικρή προσπάθεια να ζήσουμε τη ζωή μας σαν να είμαστε και πάλι παιδιά, θα ήταν σωτήρια για την υγεία μας, γιατί θα μας απάλλασσε από πολλά στρες, ιδιαίτερα ψυχικά. Πόσο εύκολο είναι όμως να το πετύχει αυτό κάποιος;

Πρέπει να μάθουμε να γελάμε και πάλι, με ευκολία, για απλά πράγματα, όπως κάνουν τα παιδιά. Το χιούμορ είναι σημαντικό εργαλείο για την αντιμετώπιση της ζωής. Αντιμετωπίζοντας τις κακοτυχίες με χιούμορ  γλυτώνουμε από ασθένειες, ενώ ελεύθερος από τις ορμόνες του στρες ο νους μας μπορεί να πάρει πολύ καλύτερες αποφάσεις και να έχουμε έτσι καλύτερα αποτελέσματα.

Πόσο συχνά γελάτε, μέσα στην ημέρα σας; Πόσο τόπο δίνετε μέσα στην ημέρα σας στο χιούμορ και την ευχαρίστηση; Πόσο «θαύματα» θεωρείτε όλα όσα υπάρχουν γύρω σας και τα παρατηρείτε με την προσοχή που τους αρμόζει;

Εάν τίποτα από τα παραπάνω δεν κάνετε κατά τη διάρκεια της ημέρας σας, σημαίνει πως έχετε χάσει την παιδικότητά σας, λειτουργείτε αποκλειστικά με τον λογικό σας εγκέφαλο, αφήνετε τις ορμόνες του στρες να καταστρέφουν το κορμί σας και έχετε κλειστό τον εγκέφαλο της καρδιάς σας. Αυτόν που ανακαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα  από την επιστήμη (νευροκαρδιολογία), που μας συνδέει άμεσα με το περιβάλλον και τους άλλους, χωρίς την μεσολάβηση των αισθήσεων. Στη λειτουργία αυτού του εγκεφάλου οφείλεται η διαίσθηση, και όλα όσα αισθανόμαστε όταν βρισκόμαστε κοντά στους άλλους χωρίς να βάζουμε γύρω μας όρια και νοερά συρματοπλέγματα, νιώθοντας ανασφαλείς και αμυντικοί.

Αυτόν τον εγκέφαλο εμπιστεύονται τα παιδιά. Τον άλλο, τον λογικό τον χρησιμοποιούν μόνον για να ερμηνεύει τα σήματα που του στέλνουν οι αισθήσεις τους. Με αυτόν τον λογικό μαθαίνουν τις γεύσεις, τις μυρωδιές, τα σκληρά και μαλακά αντικείμενα και γενικά με αυτόν πλησιάζουν και προσπαθούν να καταλάβουν όλα τα άψυχα που υπάρχουν γύρω τους. Για τα έμψυχα όμως τα παιδιά εμπιστεύονται τον εγκέφαλο της καρδιάς τους. Με αυτόν πλησιάζουν ζώα και ανθρώπους, όχι με την λογική τους.

Τα έχετε δει με τι αγάπη πλησιάζουν όλα τα ζώα, χωρίς φόβο; Και πόσο ανόητα οι γονείς προσπαθούν να τα φοβίσουν φωνάζοντας «πρόσεχε θα σε δαγκώσει… μην το πιάνεις θα λερωθείς…»; Έχετε δει παιδί να φοβάται τα σκυλιά ή τα ποντίκια, όπως τόσο κουτά κάνουμε εμείς οι … μεγάλοι και σοφοί;

Πρέπει να μιμηθούμε τα παιδιά, αν θέλουμε υγεία και μακροημέρευση.

Όσοι δεν εμπιστεύονται τα μηνύματα του εγκεφάλου της καρδιάς τους και δίνουν βάση μόνον στα μηνύματα του λογικού τους εγκεφάλου βιώνουν ένα συνεχές καταστροφικό για την υγεία τους στρες, αφού ο λογικός εγκέφαλος  λειτουργεί με βάση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που στηρίζεται στον  φόβο και την αντίδραση του στρες.

Πρέπει να ξαναδούμε τη ζωή μας σαν ένα μαγικό παιχνίδι. Να αρχίσουμε και πάλι να παρατηρούμε τα θαύματα που υπάρχουν γύρω μας, να εμπιστευόμαστε την καρδιά μας και να γελάμε όσο μπορούμε περισσότερο. Θα αλλάξει αυτό και την υγεία και την ζωή μας ολόκληρη. Πρέπει να προσπαθήσουμε αν όχι να ξαναγίνουμε παιδιά, τουλάχιστον να τα μιμηθούμε!

Με αγάπη