Γίνε παρατηρητής των συναισθημάτων σου (7)

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Σας το έχω ξαναπεί, αλλά πιστεύω πως πρέπει να σας το ξαναθυμίσω πως το πρώτο σκαλί για την αντιμετώπιση ενός αρνητικού συναισθήματος είναι η αναγνώρισή του.

Όλα τα αρνητικά συναισθήματα όπως έχουμε ξαναπεί, (κλικ εδώ για να διαβάσετε το άρθρο) έχουν σαν βάση τους τον φόβο. Και το χειρότερο είναι πως η αντίδρασή μας σε αυτά καθορίζεται κυρίως από το υποσυνείδητο, όπως όλες μας οι λειτουργίες. Μόνον ένα 5% των αντιδράσεών μας στη ζωή εξαρτάται από τη λογική μας. Το υπόλοιπο 95% κατευθύνεται από τις μνήμες που έχουν καταγραφεί στο υποσυνείδητό μας από την στιγμή που ήμασταν μόλις 2 κύτταρα στη μήτρα της μητέρας μας. Αυτό έχει αποδείξει η επιστήμη. 

Αυτές οι καταγραφές λοιπόν, κρατούν σε μία διαρκή κατάσταση στρες τον εγκέφαλό μας, αφού ο φόβος είναι η αρχή της αντίδρασης του στρες στον οργανισμό (κλικ εδώ να δείτε το σχετικό βίντεο). Όσα πιο πολλά «πρόσεχε» και «μη» έχουμε ακούσει σαν παιδιά, όσους πιο πολλούς φόβους και άλλα αρνητικά συναισθήματα είχε νιώσει η μητέρα μας, όσο πιο πολλούς φόβους και αρνητικά συναισθήματα μας έχουν δημιουργήσει με τα χρόνια (οικογένεια, δάσκαλοι, ιερείς κ.λ.π.) τόσο μεγαλύτερη η αντίδραση του στρες μέσα μας και τόσο περισσότερες οι βλάβες του οργανισμού μας, αφού το στρες όταν διαρκεί πολύ, καταστρέφει, όπως έχουμε πει, τα κύτταρά μας και όλα μας τα όργανα.

Η αναγνώριση όμως του αρνητικού συναισθήματος που νιώθουμε, το αποδυναμώνει. Και είναι φυσικό, γιατί όταν παρατηρεί κάτι κανείς, νιώθει αυτόματα απέναντι σε αυτό και όχι ένα με αυτό. Το να αναγνωρίσουμε δηλαδή ένα αρνητικό μας συναίσθημα, αυτόματα μας απομακρύνει από αυτό και μας βάζει στη θέση του παρατηρητή. Του παρατηρητή του ίδιου μας του εαυτού. Και το να μπορεί κανείς να γίνεται παρατηρητής του εαυτού του, είναι μεγάλη δύναμη. Χρειάζεται προσοχή όμως, γιατί μπορεί αυτή η δύναμη του παρατηρητή να στραφεί εναντίον του ίδιου του εαυτού μας, εάν ο παρατηρητής αυτός από απλός παρατηρητής γίνει κριτής και μας γεμίσει καινούργια αρνητικά συναισθήματα, τύψεις κ.λπ.

Χρειάζεται άσκηση, υπομονή και επιμονή,  για να γίνει κανείς ουδέτερος παρατηρητής του εαυτού του. 

Να γίνει δηλαδή ένας απλός καθρέφτης που δείχνει εικόνες χωρίς να κρίνει.  Για να το καταφέρει αυτό, αρκεί να αποφασίσει κάθε φορά που νιώθει άσχημα (κάποιο αρνητικό συναίσθημα), να προσπαθήσει να του δώσει ένα όνομα. Να ονομάσει δηλαδή τι είναι αυτό που νιώθει εκείνη τη στιγμή. Θυμός; Ζήλια; Ανασφάλεια; κ.λ.π.

Η παρατήρηση αυτή και η αναγνώριση του συναισθήματος που νιώθουμε, μας φέρνει στο παρόν. Προσπαθώντας να ονομάσουμε το συναίσθημά μας, βρισκόμαστε στο παρόν, ανεπηρέαστοι από τους φόβους του παρελθόντος, και τις αγωνίες και ανασφάλειες του μέλλοντος. Έτσι η αντίδρασή μας σε αυτό, θα είναι αυτή που πρέπει εκείνη τη στιγμή. Θα έχουμε δηλαδή τον έλεγχο της κατάστασης, μακριά από την επίδραση του υποσυνειδήτου μας.

Θα σας φανεί παράξενο, όμως αν δοκιμάσετε να αρχίσετε  να κάνετε αυτή την τόσο απλή άσκηση, μπορεί να διαπιστώσετε πολλές φορές, πως άλλο συναίσθημα νομίζατε πως νιώθατε και άλλο ανακαλύψατε πως ήταν αυτό κατά βάθος, όταν αρχίσατε να το παρατηρείτε.

Δοκιμάστε να ασκηθείτε στην παρατήρηση των συναισθημάτων σας, όσοι θέλετε να νιώσετε πιο ανάλαφρη τη καρδιά σας και όσοι επιθυμείτε να βλέπετε τα πράγματα όσο μπορείτε πιο αντικειμενικά, ώστε η συμπεριφορά σας να είναι η πιο ενδεδειγμένη για την περίσταση και όχι αυτή που το υποσυνείδητό σας με τις παλιές του καταγραφές υπαγορεύει. 

Και ξέρετε, με τον καιρό αυτό αλλάζει τις καταγραφές του υποσυνειδήτου σας, αργά μεν, αλλά σταθερά, βοηθώντας σας έτσι να έχετε λιγότερες βλαβερές επιδράσεις από το χρόνιο στρες. 

Με αγάπη