Ο μυστικός κόσμος του κορμιού μας/το κύτταρο (11)

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ  ΤΩΝ  ΚΥΤΤΑΡΩΝ (11)
Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολύ, φιλοσόφους,  επιστήμονες και απλούς ανθρώπους από τότε που πρωτοπαρουσιάστηκε ο άνθρωπος πάνω στη γη. Τον θάνατο.

Θα μιλήσουμε αρχικά για τον θάνατο των κυττάρων μας. Και επειδή, όπως έχουμε ξαναπεί, εγώ  βλέπω εμάς τους ανθρώπους σαν κύτταρα της επιδερμίδας της γης, και την γη σαν ένα κύτταρο του γαλαξία μας και τον γαλαξία μας σαν ένα κύτταρο του σύμπαντος…. όσα θα σας πω, θα σας τα συσχετίσω με μας τους ανθρώπους και τη ζωή μας πάνω σε τούτο τον πλανήτη, όσο και αν ξενίσουν, ίσως, οι σκέψεις μου αρκετούς ανάμεσά σας.

Αλλά ας μιλήσουμε πρώτα για καθαρή βιολογία και ας αφήσουμε τη φιλοσοφία για το τέλος.

Στα κύτταρά μας λοιπόν, έχουν διαπιστωθεί δύο είδη θανάτου. Ο προγραμματισμένος και ο βίαιος. Ο πρώτος (προγραμματισμένος) ονομάζεται απόπτωση και ο δεύτερος (βίαιος) ονομάζεται νέκρωση.

Κατά τον προγραμματισμένο θάνατο, μία πρωτεΐνη που βρίσκεται στην επιφάνεια του μιτοχονδρίου (μπορείτε να ξαναδιαβάσετε πληροφορίες για αυτό το οργανίδιο του κυττάρου κάνοντας κλικ εδώ) και που έχει τον ρόλο του ανασταλτή της απόπτωσης, παύει να λειτουργεί και ξεκινάει έτσι μέσα στο κύτταρο μία σειρά διαδικασιών με τις οποίες καταστρέφεται ο κυτταροσκελετός και στη συνέχεια σπάει σε κομμάτια το DNA. Το κύτταρο μοιράζεται με αυτόν τον τρόπο σε μικρότερα διαμερίσματα, τα οποία στη συνέχεια αναγνωρίζονται και φαγοκυτταρώνονται από κύτταρα του ανοσοποιητικού μας συστήματος, τα λεγόμενα φαγοκύτταρα. Με την απόπτωση δηλαδή το κύτταρο αυτοκτονεί,(!...) χωρίς να αφήνει πίσω του κανένα σημάδι και χωρίς να βλάπτεται καθόλου το περιβάλλον του.

Αντίθετα όταν ο θάνατος ενός κυττάρου είναι βίαιος (νέκρωση) και δεν προλαβαίνει αυτό να κάνει την πιο πάνω διαδικασία, καταστρέφεται η μεμβράνη του και συστατικά του κυττάρου τοξικά για το περιβάλλον βγαίνουν σε αυτό, βλάπτοντας την γύρω περιοχή και δημιουργώντας εκεί φλεγμονή.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που οδηγούν τα κύτταρά μας σε κάποιον από τους δύο αυτούς θανάτους και ένας από τους πιο σημαντικούς είναι το στρες, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για τον κυτταρικό θάνατο. Ήθελα κυρίως να σας τον συσχετίσω με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας σε τούτο τον πλανήτη.

Νομίζω πως υπάρχει άμεση συσχέτιση. Ο προγραμματισμένος μας θάνατος (είτε φυσικός, είτε λόγω αρρώστιας –θέμα για το οποίο θα πρέπει να ανοίξουμε άλλη μία παρόμοια κουβέντα-) σίγουρα δεν βλάπτει το περιβάλλον μας. Προφανώς οι διεργασίες που γίνονται βαθύτερα μέσα σε αυτό το κύτταρο της γης που λέγεται άνθρωπος, προετοιμάζουν έτσι το σώμα του και τις ενέργειες που υπάρχουν σε αυτό (με άλλα λόγια και την ψυχή του), ώστε να μπορεί αυτό να φαγωθεί από τα άλλα κύτταρα του πλανήτη (σκουλίκια π.χ.) χωρίς κανένα πρόβλημα για το περιβάλλον.

Αντίθετα, οι βίαιοι θάνατοι (αυτοκτονίες, πόλεμοι, εγκληματικότητα), που καταστρέφουν τα ανθρώπινα σώματα χωρίς να έχει γίνει μέσα τους η κατάλληλη προετοιμασία, φοβάμαι πως αφήνουν γύρω τους ενέργειες που βάφουν με ανεξίτηλα σημάδια την ατμόσφαιρα αυτής της γης, την μολύνουν και την αρρωσταίνουν.

Ζούμε έτσι όλοι μας σε ένα περιβάλλον άρρωστο που μας αρρωσταίνει με τη σειρά του….

Μετατρέπουμε δηλαδή μόνοι μας σε κόλαση τον παράδεισο στον οποίο βρεθήκαμε. Πόσο μωρός παρ όλη την ανάπτυξη του εγκεφάλου του παραμένει ο άνθρωπος, να φοβάται κάποια μεταθανάτια «κόλαση», όταν ο ίδιος είναι αυτός που την δημιουργεί γύρω του στην καθημερινή ζωή του….

Με αγάπη