Ολιστική ή ενοποιημένη ιατρική/ομοιοπαθητική (3)

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ (3ο τελευταίο)

Γεια σας φίλοι μου

Συνεχίζουμε σήμερα το θέμα της ομοιοπαθητικής με όσες πληροφορίες έχω να σας δώσω για το θέμα της μνήμης του νερού. Θέμα πολύ συζητημένο και αρκετά παρεξηγημένο από τους σοβαροφανείς επιστήμονες, ημών  των γιατρών συμπεριλαμβανομένων….

Φυσικοί όμως και Χημικοί ανά τον κόσμο έχουν βαλθεί να βρουν μία εξήγηση, και τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά.

Η εξήγηση που δημοσιεύθηκε από τον φυσικό Smith το 1985 είναι η εξής: Το νερό αποτελείται όπως είναι γνωστό από Υδρογόνο και Οξυγόνο. Ο φυσικός διατύπωσε τη θεωρεία πως οι δεσμοί υδρογόνου του νερού κρατούν τα μόρια του νερού κοντά το ένα στο άλλο σε έναν ελικοειδή σχηματισμό που λειτουργεί σαν πηνίο. Έτσι, τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα που εκπέμπονται από τα μόρια μια φαρμακευτικής ουσίας που μπαίνει μέσα στο νερό, δημιουργούν ρεύματα μέσα σε αυτές τις έλικες νερού. Αυτά τα ρεύματα αντηχούν μέσα σε αυτά τα πηνία του νερού και μένουν να αντηχούν ακόμη και αν αραιωθεί πολύ το νερό. Χτυπώντας συγχρόνως με δύναμη το νερό αυτό, τα σήματα αυτά αντήχησης μεταφέρονται όλο και σε περισσότερα πηνία νερού, έτσι ώστε ακόμη και αν με τις πολλαπλές αραιώσεις δεν μείνει κανένα χημικό μόριο της αρχικής φαρμακευτικής ουσίας, το νερό παραμένει διεγερμένο από το ηλεκτρομαγνητικό σήμα αυτής της ουσίας.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 2001, μία ερευνητική ομάδα χημικών από την Νότια Κορέα διαπίστωσε στα πειράματά της πως μόρια ουσίας μέσα σε ένα διάλυμα μπορούν να μαζευτούν σε συμπλέγματα με σχήμα μπάλας που όλο και μεγαλώνουν καθώς το διάλυμα αραιώνεται, πράγμα που έφερε αναστάτωση στις μέχρι τότε γνώσεις για τη συμπεριφορά των διαλυμένων ουσιών αφενός, βοήθησε την ομοιοπαθητική αφετέρου, να κάνει κάποιες ακόμη υποθέσεις για το πώς λειτουργούν τα φάρμακά της.

Στην Ιρλανδία τώρα, η φαρμακολόγος και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Βασιλίσσης στο Μπέλφαστ, πολέμια της ομοιοπαθητικής, Madeleine Ennis, αποφάσισε να κάνει μία έρευνα σχετικά με το θέμα της μνήμης του νερού, για να τελειώσει μια και καλή αυτό το ζήτημα. Τα αποτελέσματα της έρευνάς της όμως, που επιβεβαιώθηκαν σε τέσσερα διαφορετικά εργασήρια, έδειξαν ακριβώς το αντίθετο και δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Inflammation Research, vol 53, p 181. Τα ομοιοπαθητικά διαλύματα φάνηκε να δρουν ακριβώς όπως οι  αρχικές χημικές ουσίες που διαλύθηκαν μέσα σε αυτά. Η ερευνήτρια δηλώνει πως δεν μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο, και προτρέπει και άλλους ερευνητές να ασχοληθούν με το θέμα προκειμένου να ερμηνευθεί.

Ο καθηγητής της Εφαρμοσμένης Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο South Bank του Λονδίνου Martin Chaplin σε δημοσιίευσή του στο περιοδικό «Homeopathy» λέει από την άλλη, πως υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για διάφορους μηχανισμούς με τους οποίους το νερό μπορεί να κρατήσει μνήμη. Επιστήμονες από την Τσεχία, την Γαλλία, την Γερμανία, την Ιταλία, την Ρωσσία, την Αμερική και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν παρουσιάσει εκπληκτικές διαφορετικές μεταξύ τους μεθόδους, πράγμα που δείχνει πως αλλαγές δομής μπορούν να συμβούν σε μεγάλη κλίμακα μέσα στο νερό και κάποιες από αυτές μπορεί να ευθύνονται γι αυτό που λέγεται μνήμη του νερού.

Ένα βιβλίο που έχει γραφτεί πρόσφατα με τον τίτλο «APPLIED BIOPHYSICS OF ACTIVATED WATER. The Physical Properties, Biological Effects and Medical Applications of MRET Activated Water» αναφέρεται διεξοδικά στις μοντέρνες αυτές θεωρίες που έχουν διατυπωθεί για το νερό και τις ιδιότητές του.

Η ικανότητα του νερού άλλωστε να αποθηκεύει και να αναμεταδίδει πληροφορίες είναι αναμφισβήτητο χαρακτηριστικό των κυττάρων μας, τα οποία αποτελούνται κατά 70% - 90% από νερό, όπως είναι γνωστό, λένε οι επιστήμονες, στις μέρες μας. Αλλά για την επικοινωνία αυτή των κυττάρων μας θα μιλήσουμε σε άλλη μας κουβέντα για να μη σας κουράσω περισσότερο.

Με αγάπη

Πηγές : James Oshman «Energy Medicine. The scientific basis» 2000
             http://www.science20.com/news/does_water_have_memory
             http://www.bibliotecapleyades.net/salud/esp_salud18.htm
             http://www.bspcn.com/2008/08/22/5-really-weird-things-about-water/