Μας ακούν τα γονίδιά μας; (23)

Σε ένα πείραμά του, ο πολύ γνωστός στην εποχή μας βιολόγος Bruce Lipton, πήρε καρκινικά κύτταρα από το σώμα ασθενούς και τα έβαλε να ζήσουν μέσα σε ένα πειραματικό δοχείο με φυσιολογικό, για τα κύτταρα, περιβάλλον (θρεπτικές ουσίες, χημικές κ.λπ). Παρατήρησε τότε, πως τα καρκινικά κύτταρα, μετατράπηκαν σε φυσιολογικά!

Το πείραμα, αυτό έχει αλλάξει τον τρόπο που οι επιστήμη βλέπει τα
πράγματα στη βιολογία. Τώρα είναι πια από όλους παραδεκτό, πως το περιβάλλον των κυττάρων είναι αυτό που ευθύνεται για την καλή ή όχι λειτουργία τους και όχι τα γονίδια, όπως πίστευαν παλαιότερα. Τώρα ξέρουμε, χάρη στην νέα επιστήμη που αναπτύχθηκε, την Επιγενετική, πως τα γονίδια αλλάζουν τις εντολές που δίνουν στο κύτταρο, ανάλογα με τα σήματα που δέχονται αυτά από το περιβάλλον των κυττάρων, προκειμένου να προσαρμοστεί το κύτταρο στο περιβάλλον στο οποίο ζει.

Τα σήματα αυτά, στην αρχή υπήρχε η άποψη πως είναι χημικά (χημικές ουσίες των τροφών, ορμόνες κ.λπ), σύντομα όμως ανακαλύφθηκε πως μπορεί να είναι και ηλεκτρομαγνητικά…

Παλαιότερα, Αμερικανοί επιστήμονες στο Ινστιτούτο Heartmath είχαν δείξει με πείραμα, πως τα ανθρώπινα συναισθήματα έκαναν αλυσίδες του DNA, που είχαν κλείσει σε δοκιμαστικούς σωλήνες, να γίνονται πιο σφιχτές, ή να χαλαρώνουν. Και σχετικά πρόσφατα, Ρώσοι επιστήμονες ανακάλυψαν πως η λειτουργία των γονιδίων μας μπορεί να επηρεαστεί και από την ανθρώπινη ομιλία ! τα πειράματα έγιναν σε ζώντες ιστούς αυτή τη φορά, όχι σε κύτταρα μέσα δοκιμαστικούς σωλήνες.

Η ερμηνεία που δόθηκε είναι πως το 90% του ανθρώπινου DNA που μέχρι τώρα οι επιστήμονες θεωρούσαν «άχρηστο» γιατί δεν συμμετέχει στις εντολές κατασκευής πρωτεϊνών, είναι τόπος φύλαξης πληροφοριών και χρησιμεύει και στην επικοινωνία των γονιδίων.

Στον  γενετικό κώδικα, ιδιαίτερα σε αυτό το 90% του «άχρηστου» DNA, όπως διαπίστωσαν οι Ρώσοι επιστήμονες, χημικά μόρια (αλκάλια), υπακούουν στους ίδιους κανόνες με τις ανθρώπινες γλώσσες!!! Ακολουθούν δηλαδή αυτά τους ίδιους κανόνες σύνταξης, σημασίας και βασικών κανόνων γραμματικής, όπως συμβαίνει με τις ανθρώπινες γλώσσες, πράγμα που τους κάνει να πιστεύουν πως αυτές οι τελευταίες δεν εμφανίστηκαν τυχαία, αλλά αποτελούν  μία αντανάκλαση του τρόπου λειτουργίας του DNA μας…

Αυτή είναι και η εξήγηση που δίνουν για τα αποτελέσματα των πειραμάτων τους που δείχνουν την επίδραση της ομιλίας στο DNA. Πως δηλαδή, η ανθρώπινη ομιλία γίνεται αντιληπτή από το DNA, μια που περιέχει τους ίδιους κανόνες με τους οποίους και εκείνο λειτουργεί… 
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση, μέσα από την ανθρώπινη ομιλία, να μεταφέρεται ηλεκτρομαγνητικά (ή με κάποιον άλλο ενεργειακό τρόπο) η πρόθεση του ατόμου που μιλάει και να είναι αυτή και όχι η ομιλία το αίτιο της αλλαγής του DNA, πράγμα που άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν.

Όπως γνωρίζαμε μέχρι τώρα, κάθε γονίδιο δεν λειτουργεί αυτόνομα, αλλά σε συνεργασία με χιλιάδες άλλα γονίδια. Η επικοινωνία αυτή, εξηγείται τώρα από τους Ρώσους αυτούς επιστήμονες, πως είναι ενεργειακή και γίνεται γιατί τα χρωμοσώματά μας, (που περιέχουν καλά τυλιγμένο το DNA μας) λειτουργούν σαν ολογραφικά κομπιούτερ που χρησιμοποιούν την ενδογενή τους ακτινοβολία (εκπομπή  βιοφωτονίων υπό μορφή λέιζερ από το DNA) για να επηρεάσουν την συχνότητα που εκπέμπεται από τα γονίδια και επομένως και την ίδια τους τη λειτουργία.

Μιλώντας, δηλαδή, στα γονίδιά μας μπορούμε να επηρεάσουμε κάποια από αυτά και εκείνα με τη σειρά τους,  θα επικοινωνήσουν με άλλα και συνολικά θα υπάρχει μια διαφορετική αντίδραση στον οργανισμό μας !

Επηρεάζεται η λειτουργία των γονιδίων μας από την δική μας παρέμβαση, είτε είναι αυτή η πρόθεσή μας, είτε η ίδια η ομιλία μας. Αυτό είναι το μήνυμα όλων αυτών των ερευνών. Και είναι ένα μήνυμα πολύ σημαντικό, εάν πολλές έρευνες μελλοντικά το επιβεβαιώσουν. 
Αν έχουν δίκιο σε όσα, σχετικά με τα γονίδιά μας, θεωρούν πως ανακάλυψαν οι Ρώσοι επιστήμονες που αναφέρθηκαν πιο πάνω, αλλά και όλοι οι άλλοι ερευνητές που ασχολούνται με τις επιδράσεις της ανθρώπινης πρόθεσης στο DNA, τα θαύματα που θα ζήσει η ανθρωπότητα είναι πολύ κοντά…

Πηγές : http://www.laserponcture.net/anglais/gariaev.pdf

                 http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6204761